Eerste dag bij MAGMA

Let’s talk business.
Ik kan me inbeelden dat een aantal lezers van deze blog zich stilaan afvroegen of we hier permanent met vakantie waren misschien? Of het nog de bedoeling was om ooit te gaan werken in Canada? Wel voorzeker! Om te beginnen kan een mens niet blijven teren op zijn spaarcenten en anderzijds barstte ik na maanden zonder job van de energie om er terug in te vliegen.

In ons immigratieplan hadden we minstens zes maanden ingecalculeerd vooraleer een van ons beiden een baan zou vinden. Als buitenlander aan de slag gaan in een nieuw land en in een andere taal is allesbehalve makkelijk. Heel wat mensen doen er trouwens veel langer over voor ze een job scoren. Dankzij de steun van Alan en Fanny kon ik een tijdje geleden een dag freelancen voor CBC Radio One en ook in de zomer zaten er zeker enkele losse opdrachten in voor de Canadese openbare omroep. Ondertussen bleven Myriam en ik echter verder zoeken naar een full time baan. We sturen regelmatig onze CV uit en proberen langzaam maar zeker een netwerk uit te bouwen. 80 procent van de jobs hier wordt nooit gepost maar krijg je via contacten en netwerking.

Een tijdje geleden kregen we een tip over MAGMA, de organisatie die zich bezig houdt met het opvangen, begeleiden en doorverwijzen van immigranten in Moncton. MAGMA was op zoek naar een nieuwe stafmedewerker. Iemand die projecten en concepten bedenkt en uitvoert om oudere immigranten (55+) uit een mogelijk isolement te halen. Na twee geslaagde interviews kreeg ik afgelopen week groen licht en kon ik er vandaag aan de slag. Ik mag me nu dus “Immigrant Seniors Coordinator” noemen.

Mijn taak bestaat erin om creatieve projecten te bedenken om oudere immigranten uit hun huis te krijgen. Ik moet voorts ook overleggen en communiceren met andere senior diensten en organisaties in de provincie over de integratie van die specifieke doelgroep.

Het was leuk om terug te werken, hoe gek dat misschien ook mag klinken. Bovendien is werken in een andere sector dan de media ook een verrijking. Niet vergeten, ik ben naar Canada gekomen om eens “iets anders” te doen. Dit past perfect in die plannen! Ondertussen komt ook de arbeidstrein van Myriam op dreef. De afgelopen week heeft ze vier gesprekken gehad en mogelijk levert ook dat iets op. Duimen maar!

AF447

Omdat luchvaart enerzijds nog steeds een passie is en de ramp met Air France vlucht AF447 anderzijds gehuld blijft in mysterie, wil ik nog even deze link publiceren: het uitgetikte relaas van de laatste minuten van de Airbus A330, voorzien van deskundig commentaar (in het Engels).

Het is een huiveringwekkend stukje literatuur waaruit ik vooral onthou dat een weerbarstige snelheidsmeter een zeer grote rol speelde in het drama, maar ook hoe het moderne vliegtuig de piloten tientallen waarschuwingen gaf over de ernst van de situatie. De automatische piloot die zichzelf uitschakelde en de controle terug gaf aan de piloten omdat de snelheidsmeter tegenstrijdige signalen stuurde, bijvoorbeeld. De 'stall warning' die meerdere keren afging, de boordcomputer die het ene alarm na het andere afvuurde, het vliegtuig dat zichzelf nog wilde redden met autotrim en full thrust.

Het toestel was tot op de laatste seconde perfect vliegbaar en de motoren werkten nog feilloos. De driekoppige bemanning moet echter totaal in de war geweest zijn door een combinatie van de heksenketel in de cockpit, de onbetrouwbaar geworden instrumenten en de nachtelijk duisternis boven de oceaan. Toen de piloten uiteindelijk door hadden dat de neus omlaag moest, was alle hoogte en tijd opgebruikt. De vleugels hadden ondertussen alle draagkracht verloren en de voorwaartse snelheid bleek nihil. De Airbus is letterlijk vertikaal uit de lucht gevallen en tegen 200 km/h te pletter gestort op het water ...

Moncton Zoo

Een van de dingen die al lang op ons lijstje stonden was een bezoek aan de dierentuin van Moncton. Magnetic Hill Zoo, zo heet het park officieel, ligt op 20 minuten rijden van ons huis, aan de noordkant van de stad. Eigenlijk ligt alles op ongeveer een kwartier rijden trouwens, dat is wennen. Vroeger moesten we naar Leuven voor dit of naar Brussel voor dat. We gingen soms naar Hasselt of St-Truiden of - dichterbij - naar Tienen centrum. Nu ligt alles binnen de grenzen van Moncton: sportcentra, bioscopen, winkelcentra, concertzalen, natuurparken en dus ook de dierentuin.
Ik had me verwacht aan een kleine zoo met een beperkt aantal dieren, maar ik was aangenaam verrast door wat we te zien kregen. Zowat het hele dierenrijk zat samen op een groot en groen terrein: slangen, krokodillen, spinnen, zebra's, leeuwen, jaguars, apen, beren, buffels, vogels, ... noem maar op. Alleen olifanten en giraffen ontbraken.

Een warme 24 graden op de thermometer en een stralende zon zorgden voor een fraai goudgeel randje. Onze dochters gaven hun ogen de kost en waren pompaf op het einde van de namiddag. Gevraagd naar het leukste dier dat ze gezien had, antwoordde Fran spontaan: "de eenden!"
Right ...

Reacties op column

Ongelofelijk hoeveel respons 500 woorden in de krant opleveren. Heel veel mensen hebben gereageerd op mijn column, eerder deze maand. Op de ochtend zelf had ik een job interview met iemand en de eerste woorden van de man waren: "Hey, I read your story this morning!"

Later op de dag kregen we telefoon van een Nederlandse mevrouw die het stukje had gelezen en ook de dagen erna druppelden via Facebook of email reacties binnen. Vanochtend stond bij de lezersbrieven in de krant nog een reactie. Ik vertaal meteen uit het Engels.

"Als antwoord op de tekst van Lode Roels wil ik hem melden dat Canada wel degelijk warme en zonnige zomers heeft. Hij kan z'n dochters ook melden dat ze zich aan de mooiste en kleurrijkste herfst kunnen verwachten die ze ooit in hun leven zullen zien. Wij emigreerden 11 jaar geleden van Limburg, Belgie hierheen."

Weekendje Nova Scotia

Vanuit New Brunswick hebben we de afgelopen weken onze grenzen verlegd naar de naburige provincies Prince Edward Island en Quebec. De afgelopen twee dagen gingen we langs bij de zuid-oostelijke buren van Nova Scotia (Spreek uit: Noowva Skoowsja). Nieuw Schotland dus, en eerlijk gezegd voelde het ook iets Britser aan dan onze eigen provincie. Je komt er stadsnamen tegen als Londonderry, New Glasgow, Kentville, Cumberland, Cornwallis of Dartmouth. De voortuintjes waren er net dat tikkeltje meer opgeruimd dan elders en het accent leek me ook wat keuriger. Bij het passeren van de provinciegrens viel trouwens alle Frans weg en werd Canada weer eentalig Engels.

We kwamen terecht in de Annapolis Valley, een regio in het westelijke deel van Nova Scotia, gekneld tussen twee parallel lopende heuvelrijen. Omdat het beschermd wordt door die hogere heuvels rondom, geniet de vallei van een microklimaat. De temperaturen zijn er milder, de zon schijnt er vaker en de grond is erg vruchtbaar. Annapolis is bekend voor verse groenten en fruit en er wordt zelfs wijn gemaakt. Opvallend inderdaad, de bewolking verdween bij het naderen van de vallei!

Het ene pittoreske en gezellig dorpje volgde op het andere, met mooie houten huizen in koloniale stijl, perfect getrimde tuintjes en prachtige landschappen. Het gekke is dat je niet de indruk hebt dat je in een vallei zit en pas als je een van de heuvels op rijdt, zie je de ruime regio aan je voeten liggen. Heel mooi zicht. Aan de andere kant van de heuvels begint de zee met dramatische en kilometerslange kliffen. De mooiste ligt in Blomidon Provincial Park.

We brachten de nacht door in Tattingstone Inn, een prachtige B&B in Wolfville. Tien verzorgde kamers in een kast van een huis in Victoriaanse stijl, een aanrader. De eigenaars waren de sympathieke vijftigers Heather en Thomas. Zij was geboren en getogen in Nova Scotia, hij kwam uit de westelijk provincie Alberta en had Zwitserse roots. Samen hadden ze 13 jaar lang in Zwitserland gewoond. Thomas vloog er als lijnpiloot voor Swissair, Heather was stewardess. Nadien woonden ze nog even op Mauritius om dan terug te keren naar Canada als eigenaars van een B&B. Hun twee kinderen waren ondertussen tieners.

Luchtvaart, reizen, Europa, verhuizen naar een ander land ... de raakvlakken waren duidelijk. Het klikte meteen en bij ons vertrek hebben we een uur lang in de lobby verhalen uitgewisseld. Het verwarmde buitenzwembad is een reden te meer om nog eens terug te komen. Wolfville ligt op 3,5 uur rijden van Moncton, dat is peanuts in Canada!

Wat Als ... bakkers dokters waren?

Nog eens een WAT ALS filmpje!

Lode haalt de krant

Het regent al dagen aan een stuk. Niet zomaar een beetje nattigheid, nee nee ... het GIET! Onophoudelijk, dag en nacht. De mensen spreken de laatste tijd over niets anders. De krant staat dagelijks vol met analyses en lezersbrieven. Ook bij mij borrelt al een tijdje de drang om er iets over te schrijven. Enkele dagen geleden was Myriam mijn gemekker beu en zei ze: “Schrijf er dan gewoon een column over en stuur het naar de krant, wie weet publiceren ze't wel.” Zo gezegd, zo gedaan.

Toen ik vanochtend bij de koffie de krant open sloeg, viel de mok bijna uit m'n hand toen ik mijn tekst integraal gepubliceerd zag. Voor de liefhebbers, hieronder de tekst (in het Engels).

It is rumoured that Canada has a summer

So there we were, new immigrants from Belgium ready to leave the Moncton airport for our temporary house in the hub city. It was Sunday February 27, just hours after the region was hit by one of the biggest winter storms that season. The flight the day before had been cancelled, we learned on the airplane from a couple stuck in Montreal. I remember driving out of the underground airport parking in our rental car. We were surrounded by two impressive walls of snow, about 5 feet high. We couldn't see a thing, just that solid pack of snow and the car in front of us. I looked at my wife, and then we both looked at our two young girls in the back. “What have we done?”, the expression on our faces seem to read.

Since our arrival in New Brunswick, we had our fair share of weather burden. In the first week, we were pounded with another 30 cm of snow, a week later, more snow and slippery roads. We had to get used to the piles of snow everywhere: in front yards, parking lots and on sidewalks. When I showed pictures of the Moncton streets to relatives in Belgium, they honestly thought I had photoshopped the images! Gradually, temperatures rose but even after several warmer days, the snow survived. Amazing how slow it melts! Weeks went by and April set of with a fresh layer of snow on our driveway. Every single Monctonian was now hungering for warmer weather, including these four new inhabitants. No luck yet, because Old Man Winter had one last surprise that last days of April: a full-blown snow storm. Now how's that for getting into summer mood?

But we survived and boy, were we ready for the warm weather now! Our summer clothing was unpacked and sandals revealed. Unfortunately, the mercury was going up only to about 4 of 5 degrees. And then off course the rain started. And more rain, and more... Sure, we knew about the harsh winters and unpredictable weather in New Brunswick. But living it instead of reading about it is quite different. What makes things worse is the fact that Belgium enjoyed the hottest spring in years. Sunny days and temperatures well over 25 degrees don't really help to put things into perspective.

But let me finish on a positive note, because I don't want to write a negative rant. We really like it here and even with temperatures well below zero, we enjoyed a lot of bright sunny days. I had to grab my sunglasses in the first week, imagine that! What's more: everybody assures us it's been a very harsh winter and temperatures in May are below average.

“Dad, when will summer start?”, my oldest daughter asks once a week.
“Soon honey”, I always reply.
So please, dear reader, reassure me and my girl that this all will pass and we can enjoy warm and sunny summer days in the very near future.

Lode Roels
Dieppe

McCain overleden

New Brunswick is in diepe rouw na de dood van Wallace McCain. De naam zegt je misschien weinig, wacht tot je zijn familienaam herkent in het wereldberoemd logo.

Juist, de koning van de diepvriesfrietjes is overleden. De lokale krant pakte vanochtend uit met een extra bijlage over een van de helden van de provincie. Het Laatste Nieuws schreef er vanochtend dit over:

Wallace McCain, een van de stichters van het Canadese, in diepvriesproducten gespecialiseerde bedrijf, is overleden. De man overleed vrijdag, 81 jaar oud, aan schildklierkanker, zo deelde zijn Stichting vandaag mee. De gebroeders Wallace en Harrison startten het bedrijf McCain Foods Limited in 1956 op, op een moment dat de technologie voor het invriezen van levensmiddelen de massamarkt aan het bereiken was. Beiden kozen als specialiteit de frietjes, en met succes: volgens cijfers van het concern zelf is momenteel elk derde frietje ter wereld afkomstig van McCain.

In de loop der jaren gingen niet alleen de aardappelen, maar ook de verhouding tussen de beide broers onder het vriespunt. In de jaren '90 kwam het zelfs tot een broederstrijd à la Abel en (Mc)Cain, maar dan zonder bloedvergieten. Uit die strijd kwam Wallace als verliezer tevoorschijn: hij behield weliswaar eenderde van het concern plus de titel van vicevoorzitter van de raad van bestuur, maar moest zich wel uit het dagelijkse management terugtrekken.

Wallace McCain stierf, afgaande op de traditionele lijst van Forbes, met een geschat vermogen van 2,3 miljard dollar als nummer 512 op de lijst van 's werelds superrijken. (afp/adv)

Wat als ...?

Het is zo goed als onmogelijk om van hieruit nog de Vlaamse televisie te volgen. Het journaal bekijk ik natuurlijk wel op deredactie maar alle andere nieuwe dingen of hypes ontgaan ons volledig. Gelukkig krijg ik van vrienden af en toe leuke suggesties door. Zo ben ik sinds kort een verstokte fan van de reeks 'Wat Als?' op 2BE. Schitterende humor die gelukkig allemaal op Youtube staat. Met onderstaande sketch moest ik zo hard lachen dat mij dochters kwamen vragen wat er aan de hand was. Wat als garagisten eerlijk waren?

Gaspesie #5

Een dagje rijden, van Quebec Stad naar Moncton over de Trans Canada Highway. De afstanden zijn hier enorm, maar autorijden is veel relaxter dan in Europa. Weinig verkeer op de weg en allemaal hoffelijke chauffeurs. Je stelt 110 km/u in op je cruise control en voor de komende twee uur raak je enkel nog je stuur aan. Zalig!

We lunchen in Edmundston, een stadje in New Brunswick op een drie-staten-punt. We zitten in New Brunswick, op een steenworp van Quebec maar in het midden van de stad loopt ook een brug die naar de Amerikaanse staat Maine leidt.

Na de middag volgt de snelweg de hele tijd de rivier die de grens vormt tussen Canada en de VS. We zien Amerika letterlijk liggen vanuit de wagen.

's Avonds bollen we terug onze eigen oprit op, het einde van een zeer geslaagde trip.

Gaspesie #4

Het weer sloeg om vannacht. Geen zon meer maar grijze wolken, gelukkig bleef het wel droog. Omdat we zo dicht bij Quebec-Ville vertoefden, wilden we er ook wel even gaan kijken.
De stad Québec is de hoofdstad van de gelijknamige provincie, en heeft ongeveer 500.000 inwoners, daarmee de zevende stad in Canada.

Even over de middag rijden we de stenen stadswallen voorbij, het oude centrum binnen. De hele oude stad is integraal werelderfgoed, en terecht. Quebec ademt cultuur en geschiedenis uit, het is ook de heilige graal voor de Franstaligen in Canada, de bewaarengel van het Frans in een voor de rest Engelstalige zee. Dichter bij Europa kan je niet komen in Noord-Amerika.

Rondwandelen in Quebec stad is als rondwandelen in de rustige wijken van Parijs.
Voor ons voelt het tegelijkertijd vreemd en vertrouwd aan. We slijten er enkele uren en slapen dan in een hotel net buiten de stad, de dag erna hebben we een lange rit terug naar huis voor de boeg.

Gaspesie #3

Alweer een mooie dag kondigde zich aan, zonovergoten. We zouden wel zien waar we vanavond zouden slapen. Het is en blijft Noord-Amerika en zelfs in het kleinste gehucht vind je hier altijd wel een motel. In Gaspé zaten we in het oostelijke puntje van de Gaspesie regio, dus nu zouden we terug westelijk draaien en de omgeving aan de bovenkant van het schiereiland verkennen.

Op het menu hetzelfde als gisteren: prachtige landschappen en hoge kliffen. Op een bepaald moment liep de kustweg zo dicht tegen het water als technisch mogelijk was. Langs de kant waarschuwingsborden voor golven bij zwaar weer en vallende rotsblokken. Want aan de ene kant lag de zee, maar aan de andere kant van de weg liep een donkere steile rotswand. We reden dus onderaan de klif, wat voel je je klein op dat ogenblik.

We sliepen uiteindelijk in Sainte-Flavie, een sympathiek dorpje aan de poort van Gaspesie. Net ervoor reden we langs het grootste windmolenpark van Canada. 126 gigantische windmolens die een flink stuk van Quebec van elektriciteit voorzien. Aan de witte molens op de heuvels langs de kant van de weg kwam maar geen einde. Gemma en Fran keken hun ogen uit.