Drukke week in Belgie

Op vrijdagochtend 22 maart kwamen we aan in Brussel, de start van een helse week (voor mij althans).

De eerste drie dagen waren ingevuld voor familie. We hebben twee fotoshoots achter de rug, ons tegoed gedaan aan oude vertrouwde Belgische kost en de jetlag proberen te verwerken.

Op dinsdag trok ik naar Antwerpen voor de jaarlijkse VLARIO dag in Antwerpen Expo. VLARIO is het overlegplatform voor de rioleringssector in Vlaanderen en ik modereer al jaren hun studiedag. Dank alweer voor de uitnodiging, Wendy en Joke!

Op woensdag stond er een inleessessie bij Brandy in Brussel op het programma. Twee uur lang in een studio staan met een Neuman U87 microfoon voor je neus lijkt saai maar het was weer even m’n hart ophalen.

Op donderdag was ik uitgenodigd om te spreken op een studiedag over video en audio op het internet. Een uur lang mocht ik de mensen in de zaal onderhouden over ‘Audio Marketing – de kracht van klank op het internet’.

En nu, op vrijdagochtend, zit ik alweer in de luchthaven, klaar voor de terugkeer naar Canada. Myriam en de kinderen blijven nog wat langer in België, maar ik ga hen alvast voor om in Toronto een woonplaats te zoeken en het terrein voor te bereiden.

Onze eigen Canadian Road Trip ...

Verhuizen van Moncton naar Toronto is van een andere orde dan verhuizen van Hasselt naar Gent. De basisgedachte blijft natuurlijk hetzelfde: je pakt je boeltje in huis A en pakt weer uit in huis B, maar in een gigantisch land als Canada vormen de afstanden een .. euh .. uitdaging!

De afstand Moncton – Toronto is 1550 km, dat is hetzelfde als de afstand tussen Brussel en Madrid. De afgelopen twee dagen hebben we non-stop gereden. Ik in de U-Haul truck en Myriam en de kinderen in onze auto achter mij. We hebben overnacht in Quebec Ville, exact in het midden. Onze eigen Canadese Road Trip.

Als afscheidscadeau had Atlantisch Canada nog een winterstorm van eerste categorie voorzien. Op dag twee begon het net voor Montreal te sneeuwen en kregen we een centimeter of 20 op ons dak. Op een bepaald moment schuifelden we tegen 30 km/u op de autoweg, achter drie grote sneeuwruimers.

Klaar voor de trip

Op zondagavond 17 maart klapte de laaddeur van onze U-Haul truck dicht, samen met de voordeur van onze leeg gemaakte duplex waar we twee jaar hebben gewoond. De komende twee dagen zijn we onderweg om de 1500 km tussen Moncton en Toronto te overbruggen. Al die tijd zal ik met een nummerplaat uit Arizona rondrijden …

De hele vloot van U-Haul in Noord-Amerika draagt Arizona nummerplaten. Het is een van de weinige Amerikaanse staten die commerciële voertuigen vrijstelt van de technische keuring. Dat maakt dat een voertuig, eenmaal ingeschreven in AZ, nooit meer naar die staat hoeft terug te keren. Voor een bedrijf als U-Haul is dat razend interessant omdat de voertuigen niet meer aan een vaste standplaats zijn gebonden. Er bestaan dan ook geen one-way fees bij hen want of de bestelwagen nu in Washingtom, Las Vegas of Toronto staat, maakt niets uit.

Laatste dag op de Kamer

Vrijdag 15 maart 2013 was mijn laatste dag op de Kamer van Koophandel, mijn werkgever voor iets meer dan een jaar. Ergens weggaan is meestal niet leuk en elke verandering roept altijd gemengde gevoelens op. Zo ook dit vertrek uit Moncton en mijn laatste uren op een plaats waar ik graag gewerkt heb.

De Kamer wordt gerund door een erg klein groepje gepassioneerde en enthousiaste mensen waar ik het afgelopen jaar deel van kon en mocht uitmaken. Je doet vaak veel meer dan wat in je jobomschrijving staat en helpt elkaar waar nodig. Ik heb er veel geleerd en mijn collega’s werden vrienden. Op mijn laatste werkdag hadden ze mijn bureau volgestouwd met spullen, waaronder enkele vlaggen.

Een jaar van je leven ergens werken, blijft hangen en ik vertrek met alleen maar positieve herinneringen. Het was me een waar genoegen, beste collega’s van de Kamer. Adieu!