Op zich hebben we een goede nacht achter de rug, alleen was die veel te kort. Gemma en Fran waren om 3u30 klaarwakker omdat hun biologische klok natuurlijk nog op Belgisch ritme tikt. We stonden dus als eersten aan het ontbijt vanochtend. Net na de middag maakten we het traject compleet en namen we een binnenlandse vlucht van Montreal naar Moncton. Vandaag geen gigantische Boeing 747, wel een Dash 8, een tweemotorig schroeftoestel dat plaats biedt aan net geen 40 mensen. We vlogen op 23.000 voet boven Quebec en New Brunswick. Vanuit de lucht begrepen we waarom Canada als bijnaam ' The Great White North' heeft. Onder ons gleed een maagdelijk wit landschap voorbij. Eerst dat van Quebec, daarna een uur lang de heuvels en meren van New Brunswick, met mooi in het midden Mount Carleton, het hoogste punt van de provincie (815 meter).
Iets over half vier zetten we voet aan grond in Moncton, met z`n 125.000 inwoners de grootste stad van New Brunswick en de economische groeipool van de regio. Dat laatste zie je bijvoorbeeld aan de recent vernieuwde luchthaven met een joekel van een startbaan, klaar voor de grootste vliegtuigen. In de hal stonden George en Jean-Claude ons op te wachten, twee landgenoten die al decennialang in de provincie wonen. We kregen een warm welkom in onze nieuwe thuisstad. Dat zij daar stonden was te danken aan Fanny, een Vlaamse vrouw die drie jaar geleden ook naar New Brunswick trok en in Fredericton woont. Haar netwerk van mensen is erg groot en ze bracht ons in contact met George in Moncton.
Het was een koude maar zonovergoten dag en wat meteen opviel was de gigantische hoeveelheid sneeuw die we overal zagen. Al bij het buitenrijden van de luchthaven ben je omgeven door een muur van ijs en verse sneeuw. In tuintjes van huizen, op kruispunten, parkings van winkels, op daken, ... Overal ligt het wit spul hoog opgestapeld. Overal behalve op de wegen, die zijn opmerkelijk goed open.
Van de luchthaven naar ons tijdelijk onderkomen was amper een kwartiertje rijden. Dat onderkomen is trouwens een fijn gemeubeld appartement/huis in het centrum van de stad.
zondag 27 februari 2011
zaterdag 26 februari 2011
Permanent Resident
"Welcome to Canada", glimlachte de immigratie ambtenaar, terwijl hij onze documenten en een dik welkomboekje overhandigde. Het was zaterdagavond 26 februari op de luchthaven van Montreal, en daar stonden we dan, nieuwbakken 'permanent residents of Canada'. De nog natte stempel in ons paspoort vormde het sluitstuk van een procedure die anderhalf jaar geleden begon. De laatste stap bestond uit het zich aanmelden bij de immigratiedienst, wachten in een zaaltje tot je nummer afgeroepen werd en (alweer) een stapel documenten invullen. Vooraf hadden we verhalen gelezen van mensen die lastige vragen moesten beantwoorden of norse ambtenaren voor zich kregen, maar dat was vanavond geenszins het geval. De beambte die wij voor ons hadden, een grijze bebaarde man van midden 50, was de vriendelijkheid zelve. Hij gaf ons zelfs een compliment omdat we ons dossier zo goed voorbereid hadden. Op een dik half uur was alles rond.
De eerste buitenlucht die we inademden sinds we in Parijs van de TGV stapten, sneed onze adem meteen weer af. De lucht in Montreal was bitter koud (-11) en we zagen een dik pak sneeuw liggen. Gelukkig hadden we ons voorzien en kwamen muts, sjaal en handschoenen goed van pas. Een shuttle busje transporteerde ons en onze vier loodzware koffers naar een hotel vlakbij. Om onze dochters toch wat rust te gunnen, zouden we pas de volgende dag doorvliegen naar Moncton, New Brunswick.
Net voor het slapen gaan bladerde ik nog even door dat mooie welkomboekje dat we eerder kregen. De allereerste zin luidde: ``Gefeliciteerd! Verhuizen naar een ander land vergt moed en doorzettingsvermogen. We zijn blij dat je voor Canada hebt gekozen.`` Even verder de rechten en plichten van permanent residents. In de praktijk is het enige verschil met een Canadese staatsburger het stemrecht. Wij mogen niet naar de stembus als er in mei federale verkiezingen zijn, want daar ziet het sterk naar uit, maar dat is een ander verhaal. Een lange dag eindigde onder het warme dak van een luchthavenhotel in Quebec, en terwijl het buiten alweer lichtjes sneeuwde, vielen wij in slaap als inwoners van Canada.
De eerste buitenlucht die we inademden sinds we in Parijs van de TGV stapten, sneed onze adem meteen weer af. De lucht in Montreal was bitter koud (-11) en we zagen een dik pak sneeuw liggen. Gelukkig hadden we ons voorzien en kwamen muts, sjaal en handschoenen goed van pas. Een shuttle busje transporteerde ons en onze vier loodzware koffers naar een hotel vlakbij. Om onze dochters toch wat rust te gunnen, zouden we pas de volgende dag doorvliegen naar Moncton, New Brunswick.
Net voor het slapen gaan bladerde ik nog even door dat mooie welkomboekje dat we eerder kregen. De allereerste zin luidde: ``Gefeliciteerd! Verhuizen naar een ander land vergt moed en doorzettingsvermogen. We zijn blij dat je voor Canada hebt gekozen.`` Even verder de rechten en plichten van permanent residents. In de praktijk is het enige verschil met een Canadese staatsburger het stemrecht. Wij mogen niet naar de stembus als er in mei federale verkiezingen zijn, want daar ziet het sterk naar uit, maar dat is een ander verhaal. Een lange dag eindigde onder het warme dak van een luchthavenhotel in Quebec, en terwijl het buiten alweer lichtjes sneeuwde, vielen wij in slaap als inwoners van Canada.
Abonneren op:
Posts (Atom)