Snow Storm in Moncton

Gisteren raasde er een zware sneeuwstorm over New Brunswick en Nova Scotia, de derde sinds begin december. 24 uur lang heeft het onophoudelijk gesneeuwd. Er is iets van een 30 cm gevallen. Dat komt dan bovenop de sneeuw die er al lag. Een kleine impressie van ons terras ..

The Wonder Years

Al zappend door de achterbuurten van mijn kabelabonnement kwam ik onlangs terecht op een heruitzending van The Wonder Years, die Amerikaanse sitcom van eind jaren 80, begin jaren 90. Gek hoe een eenvoudig fragment je plots kan terugflitsen naar je jeugd.

Ik was destijds (en nog steeds, na het herbekijken) een grote fan. De zeemzoete serie bracht een geslaagde combinatie van beelden van de VS in de jaren 70, mooie muziek, een snuifje melancholie, herkenbare scènes, die prachtige voice-over die het verhaal vertelde en natuurlijk de relatie tussen Kevin Arnold en z’n jeugdliefde Winnie Cooper.

Onderstaande video vat de sfeer erg goed samen, vind ik. Zeer mooi fragment met muziek van Bob Seger.

Ik heb meteen na de uitzending trouwens opgezocht of het ooit wat geworden is tussen die twee, want dat had ik al die jaren nagelaten, besefte ik. For the record, dit is de clou: na hun middelbare school is Winnie naar Parijs vertrokken voor een aantal jaren. Kevin is haar elke maand een brief blijven schrijven maar trouwde ondertussen met een meisje uit het dorp en kreeg een zoon.

Doe jezelf een productief jaar cadeau

Deze blog gaat in de eerste plaats over Canada en ik probeer die inhoudelijke lijn ook netjes aan te houden. Maar aan het einde van alweer een jaar, wil ik voor een keer een uitzondering maken en over iets anders schrijven. Het is namelijk de tijd van het jaar waarin veel mensen met nieuwjaarsresoluties op de proppen komen en zichzelf dure beloftes maken. Helaas kennen we allemaal de beperkte houdbaarheid van die goede intenties, de meeste nieuwjaarsresoluties overleven zelfs de winter niet.

Daarom wil ik vandaag drie gouden tips met jullie delen. Drie eenvoudige spelregels van een confronterende oefening voor jezelf. Je mag al mijn verhalen over Canada vergeten, maar als er een post is die je moet lezen is het deze.

1: Schrijf je doelen neer
Ooit al eens in een vreemde stad op zoek geweest naar een adres zonder map of GPS? De kans dat je je bestemming bereikt is nihil en de rit bulkt van frustratie en tijdverlies. Achteraf blijkt meestal dat je in cirkels draaide en eigenlijk niet zo gek ver van je uiteindelijke doel zat. Een mensenleven werkt net hetzelfde waarbij je brein fungeert als GPS en concrete bestemmingen nodig heeft om efficiënt te kunnen werken. Doelen zijn de adressen voor de GPS van je leven.

Neem dus na het lezen van deze tekst een wit blad papier en noteer tenminste tien dingen die je in 2013 wil realiseren. Blijf weg van filosofische of onhaalbare doelen. Vrede in het Midden Oosten en een wereld zonder honger zijn uiterst lovenswaardige wensen, maar je aandeel daarin is helaas minimaal.

Schrijf je doelen ook letterlijk neer, bij voorkeur met pen en papier. Dat schrijven maakt je intenties veel concreter. Een vaag lijstje enkel in een achterkamer van je hoofd proberen te onthouden is nutteloos. Vertrouw de dingen dus toe aan papier.

Maak je lijstje zo concreet en gedetailleerd mogelijk. Als je een nieuw huis wil, beschrijf dan hoe het huis eruit met zien, inclusief kleuren, vormen, materiaal, .... Als je op een nieuwe job aast, pen dan je ideale taakomschrijving neer.

2: Check regelmatig
Hou het lijstje bij de hand en maak er een gewoonte van om het aan het einde van elke maand boven te halen en te kijken wat je gedaan hebt om vooruitgang te boeken. Ik kan je garanderen dat het zeer confronterend is om enkele maanden na je dappere nieuwjaarsresoluties vast te stellen dat je nog niets van dat befaamde lijstje hebt gerealiseerd. Lees indien mogelijk de doelen hardop. Doe dit liefst in besloten kring, om het risico op gedwongen internering te beperken

3: Onderneem actie
Het overgrote deel van de mensen gaat er vanuit dat ze automatische recht hebben op een aangenaam leven met veel geld, een mooie carrière, goede gezondheid en een perfecte relatie. Het algemene geloof is dat ‘iets’ er voor zorgt dat het allemaal wel in orde zal komen. God, het lot, de kosmos, whatever. Wel, wakker worden beste vrienden: je kan je hele leven wachten tot er iets gebeurt om op het einde te beseffen dat het te laat is. Als je iets wil bereiken, moet je zelf initiatief nemen. Niets zal veranderen tot je zelf de eerste stap zet.

Actie ondernemen is dus de cruciale regel. Groots denken mag, maar hoeft zelfs niet. Kleine stapjes volstaan vaak om de dingen in beweging te zetten. Ga eens praten met iemand die deed wat jij wil doen, lees eens een boek of doe research. Je zal merken dat van zodra je je engageert om iets te bereiken, je plots relevante mensen ontmoet en dingen gaat zien die je vroeger niet zag. Hou de trein ook in beweging door stapjes te blijven zetten.

Nog een mythe die ik wil neerhalen: mensen wachten vaak op ‘het juiste moment’ om iets te doen en stellen permanent uit, wachtend op een beter moment. Kijk, er is altijd wel een excuus om de status quo te handhaven: de economie, een familiale kwestie, geldgebrek, slecht weer, de stand van de sterren, .. enz. Het leven is een aaneenschakeling van ongeplande incidenten en onverwachte gebeurtenissen, dus die ene beslissing zal het verschil echt niet maken. Gewoon doen!

Conclusie
Stop NU met lezen en neem een blaadje papier en een pen.
Doe jezelf in 2013 een productief jaar cadeau!

Happy Holidays!

Op een dag als vandaag is alleen dit op zijn plaats:

Ballerina Gemma

Gemma volgt sinds september elke zaterdagochtend ballet. Drie kwartier lang krijgen ze dansjes en bewegingen aangeleerd. Afgelopen zaterdag was het de laatste les en mochten de ouders traditiegetrouw komen kijken naar wat dochterlief geleerd had...

Snowflake Party

MAGMA, de multiculturele organisatie hier in Moncton, organiseert elk jaar een kerstfeestje voor de kinderen van vluchtelingen die opgevangen worden in de stad. Er komt een goochelaar langs, er is chips, taart en drank en uiteraard doet ook de Kerstman de zaal aan met een zak vol cadeaus. Het is een zeer fijn en hartverwarmend evenement waarbij Canada zich van zijn beste kant laat zien. De kinderen van MAGMA-personeel zijn ook welkom op die Snowflake Party. Vorig jaar hielp ik mee als toenmalige medewerker van MAGMA, dit jaar waren de rollen omgekeerd en had Myriam dienst (ze werkt nu bij MAGMA). Eten en drinken, meer hebben Gemma en Fran niet nodig om zich in hun nopjes te voelen …

Zaterdagnamiddag bij Tim Hortons

Onze Canada training loopt volgens plan. Tegenwoordig vinden we het leuk om op zaterdagnamiddag naar 'the mall' te gaan voor een koffie en een donut van bij Tim Hortons....

Schoolbus 10 minuten vroeger

De schoolbus van Gemma komt sinds deze week 10 minuten vroeger, om 7u32 in plaats van 7u42. Dat lijkt een verwaarloosbaar verschil met vorige week, maar het is, geloof me, a big deal. ’s Ochtends geldt hier namelijk een bijna militaire routine waarin elke minuut getimed en berekend is. Twee kinderen aankleden, wassen, een deftig ontbijt geven en daarenboven ook nog eens twee volwassenen klaarstomen voor een nieuwe werkdag vraagt organisatie en discipline, dat hoef ik je wellicht niet te vertellen. Als de bus dan plots 10 minuten vroeger voor de deur staat, wordt dat hele systeem overhoop gegooid.

De ene melk is de andere niet

Zeg niet zomaar melk tegen melk. Er is een substantieel verschil tussen de Noord-Amerikaanse melk en de melk die we in Europa dronken. De melk hier in Canada, zit in een plastic of kartonnen container en moet gekoeld bewaard worden. Ze is ook maar beperkt houdbaar, niet langer dan 2 of 3 weken. De Belgische melk is meestal UHT behandeld en drink je uit een tetrapak. Die melk is maanden bewaarbaar, ook uit de koelkast. UHT melk is hier wel te krijgen maar je ziet het bijna nooit en de meeste Canadezen kennen het ook niet.
"Hoe bedoel je, melk die je niet in de frigo moet bewaren? Dat bederft toch??"

Onze jongste dochter haalt trouwens haar neus op voor Europese melk. Toen we het haar onlangs voorschotelden, duwde ze de beker weg en heeft ze uiteindelijk de Canadese plastic melk gedronken.

De eerste sneeuw

De winter van 2012-2013 zal de geschiedenis ingaan als die waarin België eerder sneeuw kreeg dan New Brunswick, maar veel speling zat er niet op. Op maandagochtend ging de kurk er ook hier uit en kregen we een centimeter of 6 sneeuw over ons heen. Erger en gevaarlijker dan de sneeuw was echter de freezing rain (aanvriezende regen) en ice pellets (zeer kleine hagelbolletjes, pijnlijk!). Op gesloten scholen na, ging het leven gewoon verder, ze zijn hier wel wat erger gewoon. Vandaag was een eerste opwarmertje voor de echte winterstormen van januari en februari. Vorig jaar in januari viel er op 1 nacht meer dan 30 cm ... Net zoals de eerste zwembeurt tijdens de zomer, voelt ook de eerste keer opnieuw sneeuw ruimen van je oprit weer vertrouwd aan. De hele buurt doet hetzelfde en overal hoor je het geknars van schoppen op asfalt, het gekraak van sneeuw onder laarzen en de ronkende motoren van snowblowers, voor de professionals onder ons.

AUDIO: Gemma en Fran ontmoeten de kerstman

Gisteren maakte de Kerstman even tijd in z'n drukke agenda om de kinderen van Dieppe te ontmoeten. Gemma en Fran waren present uiteraard, al werd het plots heel stil toen ze effectief naast Santa stonden. De kerstman nam uitgebreid de tijd om de brief van Gemma en Fran te overlopen en een foto te laten nemen. Het audiofragment hieronder begint in de auto op de parking. De Kerstman spreekt Acadisch Frans dus als je er geen lor van begrijpt, is dat volkomen normaal.

Brandweertje spelen

Het is al een traditie sinds Gemma en Fran oud genoeg waren om naar verhaaltjes te luisteren: elke avond voor het slapen gaan wordt er een verhaaltje voorgelezen uit het Jip & Janneke verhalenboek. Het ding heeft een transatlantische verhuis meegemaakt en begint enige slijtage te vertonen, maar de verhalen zelf zijn tijdloos. Een specifieke pagina inspireerde onze kinderen gisteren om het verhaaltje na te spelen.
Eerst de prent uit het boek met daaronder de interpretatie door Gemma en Fran.

Sneeuw ruimen voor dummies

Dit is iets wat je toch niet zo vaak zal zien in België, vermoed ik.
In het ledenblad van de CAA, de Canadese versie van de VAB, deze week een leerrijk artikel over sneeuwruimen. Tien tips over hoe het witte spul weg te krijgen zonder de volgende dag langs de kine te moeten passeren. Wat hebben we geleerd over sneeuwruimen?

• draag muts en handschoenen
• zet je rug in een 10 graden hoek en buig lichtjes door je knieën
• duw de sneeuw weg in plaats van op te lichten
• hou de schop dicht bij je lichaam
• ruim 5 tot 7 minuten en rust 2 tot 3 minuten
• ruim eerder kleine delen op
• draag de juiste schoenen
• de gemiddelde persoon verbrandt ongeveer 200 calorieën door 30 minuten sneeuw te ruimen.

Let it snow!

Fans of Flanders, Vlaanderen en de wereld

Altijd leuk om Engelstalige sites over Vlaanderen te ontdekken, zeker als ze gemaakt zijn door de VRT.

Fans of Flanders is een project dat zich richt tot de uitgebreide internationale gemeenschap in Belgie (de zogenaamde expats), en bij uitbreiding tot landgenoten die in het buitenland wonen en bijvoorbeeld hun internationale vrienden daar iets van hun thuisland willen tonen.

Je vindt er klank, video, foto's verhalen en nieuws over en uit Vlaanderen. Er is ook een wekelijks televisieprograma waarin je kennis maakt met bekende en minder bekende kantjes van Vlaanderen. In deze aflevering bijvoorbeeld probeert Chris Dusauchoit op geheel eigen wijze het woord 'gejost' uit te leggen.

Hij komt, die goede lieve Sint (ook naar Canada)

"Hij komt, hij komt, die goede lieve Sint."
En hij komt ook naar Canada, jazeker!
Hoe dat technisch in z'n werk gaat, laat ik even in het midden, maar feit is dat de Sint ook dit jaar weer Louis Street in Dieppe zal aandoen. De meiden zijn door het dolle heen en leven zich uit als Sint en Piet. Gisteren was een Zwarte Pieten Dag...

Brusselse spruiten op het menu

Wat lag er afgelopen avond op ons bord? Brusselse spruiten!

Enkele dagen geleden ontdekt in het vriesvak van de Atlantic Superstore.

Bij opening bleken het trouwens letterlijk ‘Brusselse’ spruitjes zijn.

Ze hebben gesmaakt…

 

Moncton al vijf maanden zonder stadsbussen

Wie deze blog een beetje volgt weet dat de stadsbussen op 27 juni 2012 in ‘lockout’ gingen, een soort staking die niet bij de werknemers begint maar door de eigenaar (het stadbestuur) wordt ingesteld. De stad sloot de buschauffeurs letterlijk buiten wegens exuberante looneisen. Halverwege de zomer heb ik het er in een audiofragmentje ook even over gehad. Ondertussen gaat elke weldenkende lezer er natuurlijk van uit dat de bussen al lang terug rijden en het conflict opgelost is. Toch??

Niet dus. Vandaag, 27 november, ronden we de kaap van 5 maanden zonder openbaar vervoer in Moncton, en er is geen uitzicht op een doorbraak. Het twistpunt is en blijft het loon de komende jaren. De vakbond eist $60,000, het stadsbestuur wil niet verder gaan dan $53,000.


In de zomer viel het ongemak nog wel mee. Fietshandelaars in deze stad hebben het beste jaar sinds mensenheugenis achter de rug. Maar nu de winter z’n intrede heeft gedaan, wordt het probleem nijpend. Niet zozeer voor mij, ik heb alternatieven, maar wel voor de mensen die geen auto hebben om te gaan werken, vrienden en familie te bezoeken of te winkelen.

The Grey Cup

In een land waar baby’s met een hockeystick geboren worden en kinderen eerder leren schaatsen dan stappen, is het moeilijk te geloven dat er nog andere sporten zijn waar de Canadezen warm voor lopen. En toch bestaat het. De tweede meeste populaire sport heet FootBall. Niet het voetbal dat we in Europa kennen met overbetaalde en licht ontvlambare pottenstamper die met dure auto’s wel eens op originele wijze een tankstation durven te visiteren. Wie hier Football zegt, bedoelt Canadian Football, verwant met American Football en het best te vergelijken met Europese rugby, al zijn de regels bij die drie sporten wel lichtjes anders. Kan je nog volgen?

Het hoogtepunt van de Canadian Football League zagen we zondagavond, met strijd om de prestigieuze Grey Cup, tussen de Calgary Stampeders en de Toronto Argonauts. In tegenstelling tot hockey, met een eengemaakte competitie tussen de VS en Canada, is de Grey Cup een zuiver Canadese aangelegenheid. De nationale competitie is onderverdeeld in een West Conference en een East Conference. De winnaar van die westelijke divisie speelt uiteindelijk tegen de beste van de oostelijke afdeling voor de Grey Cup, dat gebeurde gisterenavond dus. Het is een van de meest bekeken evenementen op de Canadese televisie, zeker dit jaar omdat de Beker z’n 100^ste verjaardag viert.

Het was Toronto dat won trouwens ...

Stenen in de druiven

Fran zat amper in haar autostoel na een dagje opvang, of ik werd meteen op mijn plaats gezet: “Papa, jij hebt slechte druifjes meegegeven. Er zaten allemaal stenen en keien in mijn druifjes. Niet lekker!!”

Zover is het dus gekomen, dat mijn jongste dochter alleen nog pitloze druiven kent en vreemd opkijkt als ze de originele versie tussen de kiezen krijgt.

Doet me van ver een beetje denken aan de dramatische verontwaardiging in haar stem afgelopen zomer, toen ze na een bezoek aan het toilet vaststelde dat haar ijsblokje gesmolten was: “Papa, jij hebt mijn ijsblokje gepikt. Ik wil mijn ijsblokje terug!!”

Vintage Moncton, foto's uit de oude doos

Een van mijn collega's op De Kamer Van Koophandel werkt mee aan het project Vintage Moncton. Die website verzamelt en publiceert oude foto's van Moncton. Je kan door de opgebouwde collectie snuisteren op deze website. De oudste prent dateert uit 1900. Ook al hebben we hier niet echt een verleden, het is mooi om te ontdekken hoe Main Street, waar we beiden dagelijks door komen, er 60 jaar geleden uit zag.

Destination Canada, bis

Nog een uitloper van die Destination Canada jobbeurs in Brussel, afgelopen weekend. Een langer artikel in De Morgen, over Canadese clichés, burgerzin en pintjes bier bij kinderfeesten.

VAB Toertip

Onlangs vroeg VAB magazine me of ik hun lezers wilde verblijden met drie tips over New Brunswick. Een restaurant, een park, een museum, you name it!
Het resultaat kan je hieronder lezen.

Destination Canada, jobbeurs voor immigranten

Dit weekend organiseerde de Canadese overheid in Brussel opnieuw 'Destination Canada', een jobbeurs die kandidaten, die geïnteresseerd zijn om tijdelijk in Canada te gaan werken of ernaar te emigreren, de kans wil geven zich vertrouwd te maken met Canada, individuele gesprekken te hebben met vertegenwoordigers van de provincies en territoria en zelfs werk te vinden bij een van de aanwezige Canadese werkgevers. 

Het is een beurs die je alleen kan bijwonen op uitnodiging. Uit de 4500 kandidaten werden dit jaar uiteindelijk 1000 deelnemers geselecteerd op basis van hun profiel en de tekorten op de Canadese arbeidsmarkt.

Een tijdje geleden heb ik meegewerkt aan de persconferentie die het evenement aankondigde. Via Skype konden enkele journalisten me vragen stellen over ons verhaal. Dat leverde eerder al een artikel in Het Nieuwsblad op en ook een kort fragmentje in het middagjournaal van de RTBF televisie. Lachen met mijn (Canadees) Frans accent kan vanaf 25:05

For the record nog een aanvulling op dat artikel: de allerlaatste zin was niet helemaal zoals ik het gezegd had. Mijn exacte quote was: “Op dit ogenblik zijn er nog geen plannen om terug te keren naar Belgie”. De journaliste maakte daarvan: “Ik weet niet of ik zelfs ooit nog terukeer naar Belgie.” Even de puntjes op de i …

Nancy en Mildred mogen blijven

24 uur lang stonden twee dames op leeftijd uit Nova Scotia in het middelpunt van een mediastorm hier in Canada. Hun verhaal bewijst enerzijds hoe onpersoonlijk en koud de immigratieregels kunnen zijn maar anderzijds toont het ook de macht van de publieke opinie.

Alles begint meer dan 30 jaar geleden, wanneer de Amerikaanse Nancy Inferrera in Massachusetts kennis maakt met Mildred Sanford, een Canadese vrouw uit Nova Scotia. De twee kunnen het meteen met elkaar vinden en worden al snel hartsvriendinnen. Als hun echtgenoten op ongeveer hetzelfde moment overlijden, versterkt dat de band alleen maar.

Dertig jaar en vele duizenden kilometers heen-en-weer rijden later, besluit Nancy (ondertussen 72) te verhuizen naar Canada om voor Mildred (83) te zorgen, die laatste sukkelt met haar gezondheid en lijdt aan beginnende dementie. Die verhuis is de start van een administratieve lijdensweg. Amerikaanse burgers kunnen maximum zes maanden legaal in Canada vertoeven. Wie toch langer wil blijven, moet een verblijfsvergunning aanvragen. Nancy probeert jaren tevergeefs om dat document te bemachtigen, zonder resultaat. Niemand in Ottawa wil z’n handtekening zetten onder het juiste formulier. Deze week kreeg Nancy dan het bevel om het Canadese grondgebied te verlaten, en zo’n bericht neem je aan deze kant van de oceaan best ernstig.

Omdat de twee kranige dames vooraf duidelijk maakten niet van elkaars zijde te willen wijken, trokken Nancy en Mildred op woensdagnamiddag samen noodgedwongen de grens over, de VS in. Terwijl het tweetal z’n intrek nam in een motel in de Amerikaanse staat Maine, barstte ten noorden van de grens een storm van protest los. Alle tv-zenders brachten het verhaal en internetfora stonden vol met vlammende berichten over de op hol geslagen bureaucratie.

Donderdagmiddag tekende de federale minister voor immigratie dan toch persoonlijk de juiste papieren. Nancy Inferrera krijgt een verblijfsvergunning voor drie jaar, met optie op verlenging, en het koppel keerde dezelfde dag nog terug naar hun huis in Nova Scotia, Canada.

(Lode Roels, verhaal ook verschenen op De Standaard Online)

Zwemmen met Fran

Gemma moest naar een verjaardagsfeestje op vrijdagavond, dus gingen wij ook iets leuk doen met Fran. Op haar eigen verzoek werd dat zwemmen, dat was alweer een tijdje geleden.
De sporttempel van de YMCA beschikt ook over drie baden, waaronder een fijn kinderbad. Bovendien bleek het op vrijdagavond verbazingwekkend kalm en hadden we het zwembad bijna voor ons alleen ...

Dagje Saint John

Maandag 12 november was een vrije dag en bovendien werd het ook een van de warmste novemberdagen ooit. Het kwik steeg tot 18 graden. Wij bolden naar Saint John, op anderhalf uur rijden, aan de Fundy kust.

Saint John was lang de economische motor van de provincie New Brunswick en herbergt nog altijd een grote haven en de gigantische olieraffinaderij van Irving. Sinds enkele jaren gaat het bergaf met de stad: werkloosheid, stijgende criminaliteit en hier en daar wat verloederde wijken. Moncton nam de leidersrol van Saint John over en is sinds dit jaar ook even groot in inwonersaantal.

De havenstad blijft een aangename daguitstap en straalt veel meer ‘grootstad’ uit dan Moncton, wellicht door de hoogbouw downtown. King Square, het centrale plein bleek aimabel op deze zachte herfstdag en de kleine straatjes er rond verbergen leuke winkeltjes. Als echte Canadezen sloten we de dag af in McAllister Mall, een groot shoppingcentrum net buiten de stad, aan de autoweg terug naar Moncton.

Lode Roels

Remembrance Day

11 november heet hier Remembrance Day, de dag waarop Canada hulde brengt aan diegenen die het ultieme offer hebben gebracht. Veteranen uit de twee wereldoorlogen dus, maar bij uitbreiding elke soldaat die gevochten heeft en nog steeds vecht voor het vaderland, zoals de Canadese troepen in Afghanistan of op vredesmissies overal ter wereld

Veteranen worden hier op handen gedragen, minder fanatiek dan in de VS, maar toch. Zo hebben ze bijvoorbeeld hun eigen nummerplaten en allerlei voordelen in winkels, the Veteran Discount. 

Gemma kwam vrijdagavond na school thuis met een belangrijke boodschap voor ons. “11 november, mama en papa, is de dag waarop wij de mijnheren die vechten bedanken omdat zij zorgen dat Canada veilig blijft!”

Als ik haar vraag of ze wist dat veel van die Canadezen in het verre verleden op slagvelden in België gevochten hebben, kijkt ze me niet begrijpend aan. Straks een extra lesje geschiedenis inlassen…

Gemalen koffie

Nog een reden waarom het goed toeven is in Noord-Amerika: gemalen Starbucks koffie in zakjes is hier gewoon te verkrijgen in de supermarkt.

Gala avond

Gisterenavond organiseerde de Kamer van Koophandel (mijn werkgever) de jaarlijkse Greater Moncton Excellence Awards. Dit is een van de grootste en meest prestigieuse gala's van de regio waarin bedrijven, bedrijfsleiders en organisaties in de bloemetjes worden gezet. In totaal waren er acht awards te winnen, in acht verschillende categorien dus. In de zaal heel wat VIP's, waaronder de drie burgemeesters (Moncton, Dieppe en Riverview) en twee ministers.

Het organiseren van zo'n groots evenement (voor 350 gasten in totaal) is een titanenwerk en de afgelopen maand slorpte het zowat al mijn tijd op. We werken met een klein ploegje van vijf mensen bij de Kamer en mijn rol in het gala was alles wat met communicatie en layout te maken heeft. Uitnodigingen, persteksten, fotoshoots, slideshows, sociale media, website, advertenties in de kranten, radiospots, ... Het was een zeer omvangrijk maar leuk project om mee bezig te zijn.

Gisteren kregen we dus het resultaat van al dat werk, met een schitterende gala avond in de balzaal van het Ramada Hotel in Dieppe!

De goei

Aaah, verkiezingsdag in Belgie.
Dat ontgaat ons dus helemaal wegens verblijf in het buitenland.
Belgische 'expats' mogen enkele meestemmen voor federale of Europese verkiezingen. Omdat we niet meer in een Belgische gemeente zijn ingeschreven, mogen we uiteraard niet meestemmen bij de lokale verkiezingen vandaag. Altijd grappig om nog steeds mensen 'Op de goei!'  te horen zeggen als hen gevraagd wordt op wie ze gestemd hebben.

Wat ik toch een beetje zal missen is de Radio 1 studio. Het was stilaan een traditie geworden om die dag de Grote Verkiezingsshow te presenteren, een marathonuitzending die in de vroege namiddag begon en tot laat in de avond duurde. Die dingen waren altijd erg leuk om te doen: speciale sfeer, improvisatieradio, technisch hoogstandje, op de eerste rij zitten van het politieke spel ... Ik ga het hier straks volgen via het internet.

En, beste lezer, niet vergeten te stemmen straks, op 'de goei'!

Klaar voor de winter

Koud vandaag!
Zes graden en voor het eerst dit seizoen dook de temperatuur ook weer onder het vriespunt 's nachts (-2).
Je weet dat de winter niet meer veraf is als in Walmart het rek kampeerspullen vervangen is door een groot assortiment sneeuwmateriaal.

Laatste restjes zomer

Prachtige nazomerdag en dus was het druk in een van de grotere speeltuinen van Dieppe.
Genieten van de laatste restjes zomer ...

Raad van bestuur

In Moncton zijn er twee organisaties die zich bezig houden met het opvangen en begeleiden van migranten: MAGMA en CAFI. Die eerste naam is de grootste en tweetalig, ik ben er mijn professionele loopbaan hier in Canada begonnen trouwens. De andere organisatie, CAFI (Le Centre d’accueil et d’accompagnement francophone des immigrants du Sud-Est du Nouveau-Brunswick) is kleiner en richt zich vooral op franstalige immigranten.

Zowel MAGMA als CAFI zijn not-for-profit organisaties waarin alle geledingen van de maatschappij vertegenwoordigd zijn. Ook mijn huidige werkgever, de Kamer van Koophandel, heeft bijvoorbeeld een zitje in de raad van bestuur van CAFI. Omdat mijn CEO de vele vergaderingen bij allerhande organisaties niet meer kan bolwerken, vroeg ze me enkele weken geleden of ik in de raad van bestuur van CAFI wilde zetelen. Als immigrant zou dat een mooi signaal zijn, vond ze. Ik zei natuurlijk meteen JA. Het is erg leerrijk om een organisatie eens van de 'andere kant' te bekijken, vanuit de raad van bestuur. En dus ben ik vorige week ingezworen als bestuurslid van CAFI. Grappig hoe het kan lopen. Als voormalig personeelslid van MAGMA opgenomen worden in de raad van bestuur van 'concurrent' CAFI ...

Nieuwe speeltuin

Twee straten verder, de heuvel op, heeft het stadsbestuur een nieuwe speeltuin geopend. Het is te zeggen, de tuigen die er vroeger stonden zijn vervangen door gloednieuwe glijbanen, klimrekken en schommels. Gemma en Fran hebben ze vanmiddag officieel ingespeeld. Met dank aan de burgemeester van Dieppe die er een zaak van maakt om elke wijk een eigen speeltuintje te geven. Gemiddeld om de 500 meter staan er hier dus speelrekken. Op de top van de heuvel heb je een mooi zicht op de skyline van Moncton.

Open School

Net als vorig jaar nodigde de school waar Gemma heen gaat, alle ouders uit voor een info avond. Na een korte toespraak door de directrice, konden we het klaslokaal van Gemma bezoeken en gaf de juffrouw een presentatie over het leerprogramma en de activiteiten die gepland staan. De klassen worden trouwens bewust klein gehouden: 11 kinderen per klas. Zeer leerrijke avond en een puik voorbeeld van uitstekende communicatie tussen scholen en ouders.

 Zo ziet Gemma haar klasje er dus uit ...

Die zomer die begon zowat in mei

De dagen worden korter, de zon wat minder krachtig.
De zomer is bijna afgelopen, ook in New Brunswick!

CDB20120908 Zomer Voorbij by loderoels

Mooie foto

Mooie herinnering aan de mooie afgelopen zomer.
Gemma en Fran, samen met het zoontje van een Belgisch-Braziliaan koppel dat we hier kennen. Samen in de schaduw van een boom in een van de vele parken van Moncton. Good times ..!

Gemma Grade One

En toen was het plots weer schooltijd, de dag na Labour Day.
Gemma start in Grade One / Première année. 
In schoon Vloms: Het Eerste Leerjaar.

Blueberry Picking

New Brunswick beleeft een van de mooiste zomers ooit, er komt geen einde aan de mooie dagen. Vandaag, Labour Day, ging het kwik alweer vlotjes boven 25 graden. We hebben vanochtend aan Blueberry Picking gedaan. Op een boerderij in Memramcook, in het licht glooiende landschap naast de Petitcodiac rivier hebben we twee mandjes met zelf geplukte bosbossen gevuld.

Holy Crap

Een mens komt wat tegen in de lokale supermarkt hier. 'Holy Crap' bijvoorbeeld, een nieuwe soort cornflakes voor bij het ontbijt. Buiten een momentje voor de foto, ben ik er wijselijk afgebleven.

Havelock nog eens

Ben eindelijk nog eens gaan ontbijten in Havelock, die sympathieke vliegclub op een half uur rijden van Moncton. Gemiddelde  leeftijd van de piloten daar: 65 en elk van hen heeft z'n eigen toestel. Van zelf gebouwde vliegers over de klassieke Cessna's tot krachtige acrobatietoestellen. Op een zonnige zondagochtend als deze duurt het dan ook niet lang of de geur van vers gebakken spek en roerei vermengt zich met de walm van kerosine die de binnenkomende toestellen verspreiden.

Belgian beers

In tegenstelling tot New Brunswick, is alcohol in onze buurstaat Maine wel vrij te verkrijgen in supermarkten. In de lokale Hannaford (eigendom van Delhaize trouwens) staat een rek bomvol fijne bieren, waaronder veel 'Belgian beers' zoals deze 'Witte' van Brouwerij Ommegang.