Dag op dag twee jaar geleden begonnen we ons avontuur in New Brunswick. Op 27 februari 2011 werden we wakker als ‘permanent residents’ van Canada. Het lijkt alsof het gisteren was. In de aankomsthal van Moncton Airport werden we opgewacht door twee lokale Belgen, George en Jean-Claude. Een onbekende toekomst in een vreemde stad stond ons te wachten. We voelden ons een beetje als pioniers, met een mix van opwinding en vrees in de buik, zelfs vandaag lijkt het nog steeds surreëel.
Het originele plan was altijd om voor ‘enkele jaren’ te gaan, maar dat is een ruim begrip natuurlijk. In werkelijkheid hadden we onszelf twee jaar de tijd gegeven om een eerste balans op te maken. Die balans is er nu en we hebben het erg naar onze zin in dit land. Ik kan vandaag dus aankondigen dat we nog wat langer in Canada blijven, maar dat we weliswaar verhuizen van de provincie New Brunswick naar de provincie Ontario. Eind maart trekken we naar de ruime regio rond Toronto, de grootste stad van Canada.
Moncton achterlaten was geen makkelijke beslissing. Op korte tijd heeft de stad ons in de armen gesloten en zijn we hier perfect geïntegreerd. De kinderen gaan naar school, wij hebben beiden een vaste baan, we maakten hier vrienden, bouwden een netwerk uit en kennen de regio ondertussen op ons duimpje. Eigenlijk is er geen betere plaats om kinderen groot te brengen dan Atlantisch Canada. De lucht is hier kraakzuiver, de mensen ontwapenend vriendelijk, criminaliteit onbestaande en huizen spotgoedkoop. Puur in alle opzichten.
Maar …
Zowel mijn eigen achtergrond als die van Myriam is communicatie. En ook al is Moncton in veel opzichten een economisch succesverhaal, jobs in onze specifieke sector zijn niet dik gezaaid hier. Als je objectief kijkt naar de mogelijkheden voor onze opleiding en ervaring, kom je bijna automatisch terecht in Toronto. Bovendien willen we na twee jaar ook eens graag een ander deel van dit onmetelijke land ontdekken.
Ik wil hier en nu een welgemeende dankjewel richten aan Fanny, George en Jean-Claude. Deze drie mensen waren een enorm grote hulp en een klankbord voor heel veel dingen tijdens die onze eerste maanden van ons nieuwe leven.
Soms moet een mens gewoon de sprong wagen. Dat hebben we twee jaar geleden gedaan door naar hier te verhuizen en dat gaan we binnenkort dus opnieuw doen. Je kan blijven wachten tot er iets gebeurt of je kan volle kracht vooruit gaan en kansen forceren. Stilstaan is verliezen.
“I'd rather regret the things I have done than the things that I haven't.”
Het is tijd voor iets anders, tijd voor een nieuw hoofdstuk in ons Canada verhaal. Het goede nieuws is dat jij, beste lezer, mee kan reizen want onze nieuwe avonturen zijn als vanouds te volgen op deze blog. Tot gauw!
