Canadese postbus

Ook in Canada zoekt de post naar kostenbesparingen en een efficiëntere werking. Een van de dingen die dat moeten doen is minder post aan huis bezorgen. In een groeiend aantal straten en wijken wordt de post niet meer bij je thuis geleverd, maar moet je de brieven ophalen aan een zogenaamde community mailbox. Ook in onze straat is dat zo. Zo’n community mailbox is een verzameling postbussen waarin elk adres een eigen vakje met bijhorende sleutel heeft. Onze postbus ligt op ongeveer 100 meter stappen, in meer afgelegen straten moeten mensen soms de auto nemen om de post op te halen. De sleutels van die postbus ontvangen had heel wat voeten in de aarde. Eerst moet je bellen naar een special telefoonnummer en een nieuwe sleutel aanvragen. Enkele dagen later plakt er een bericht op je voordeur. Met dat briefje moet je dan naar het postkantoor, gewapend met een bewijs dat je wel degelijk op dat adres woont. Rijbewijs of huurcontract bijvoorbeeld. Bij ons heeft het 14 dagen en twee extra telefoontjes geduurd voor het allemaal in orde was. Maar nu hebben we dus de sleutels van onze gloednieuwe postbus. Wie ons iets wil sturen, mag dat gerust doen. Ons adres is op eenvoudig verzoek te verkrijgen ...

Moncton Merlot

We hebben tot nu toe zo goed als geen wijn gedronken. Vandaag veranderde dat en trokken we een flesje rode Merlot open. Of beter, we draaiden een fles open, want de meeste wijnflessen hebben hier een schroefdop. De uitverkoren fles was een Copper Moon – Moonlight Harvest Merlot. Van een wijnbedrijfje uit British Columbia, aan de westkust van Canada.

Wijn kost hier relatief veel, de allergoedkoopste fles (miswijn?) die we vonden was 8 dollar. Voor wijn (en alcohol in het algemeen) moet je trouwens aankloppen bij officiële staatswinkels. In de supermarkt zal je geen druppel alcohol vinden, zelfs geen blikje pils. In deze provincie heeft NB Liquor het alleenrecht om alcohol te verkopen. De provincie baat dus alle liquorstores uit verspreid over New Brunswick. Wij wonen vlakbij een van de grootste van NB. In het midden van die winkel bevindt zich een grote gekoelde ruimte en daar vonden we ook Stelle Artois, Duvel en Leffe.

Regering gevallen

Ik ben nog geen maand in Canada en de regering is er gevallen. Moet ik me zorgen maken?

De conservatieve minderheidsregering van premier Steven Harper heeft vanmiddag een vertrouwensstemming in het parlement niet overleefd. De afgelopen jaren kon Harper aan de macht blijven door wisselmeerderheden te smeden met hetzij de liberalen, socialisten of Bloc Quebecois. Vanmiddag kwam aan die steun vanuit de oppositie een einde. Liberals, NDP en Bloc Quebecois zegden met een historische vertrouwensstemming de regering de wacht aan. Officieel omdat de regering het parlement onvoldoende zou ingelicht hebben over de aankoop van enkele gevechtsvliegtuigen, de hervorming van jusitie en nieuwe belastingtarieven. In de praktijk stuurde vooral de liberale partijleider Michael Ingnatieff al een tijdje aan op vervroegde verkiezingen. De voorstelling van de begrotting was de druppel die de parlementaire emmer deed overlopen. Morgen (zaterdag) brengt premier Harper verslag uit bij de Gouverneur-Generaal, de plaatsvervanger van de Queen hier. Zo goed als zeker zal die meteen het parlement ontbinden en verkiezingen uitschrijven voor begin mei. Ter info: wij mogen als residents niet mee stemmen op federaal niveau.

Lentesneeuw

Iedereen doet hier euforisch over de lente die in het land zou zijn. Ik schrijf 'zou' want zon is er weliswaar in overvloed, maar alle andere lenterige signalen blijven achterwege. De temperaturen blijven flirten met het vriespunt ('s nachts daalt het kwik nog tot -6) en vanochtend werden we zelfs wakker met een onvervalste sneeuwbui. Zie foto...

Potholes

Nu de sneeuw zo goed als weg is, wordt de schade aan de wegen duidelijk. En die schade is enorm, na deze uitzonderlijk strenge winter. Het lokale nieuws hier in Moncton gaat over weinig anders dan over de potholes in de weg, de kraters bij momenten. Onze eigen straat is een relatief nieuwe wijk en hier is geen probleem, maar zodra je de grote hoofdweg opdraait, is het laveren tussen de gaten. Gelukkig hebben bijna alle wegen hier standaard twee rijstroken in elke richting en links rijden loont dezer dagen. Het aantal schadeclaims dat binnenloopt bij de overheid was in elk geval nog nooit zo groot. De provincie kondigt grote herstellingswerken aan, dat belooft ...

Onze dozen

Onze dozen zijn er! Onze dozen zijn er !!


Twee dagen voor we vertrokken naar Canada hadden we 18 kartonnen verhuisdozen afgeleverd in een depot nabij de luchthaven van Zaventem. Daar stonden ze de afgelopen weken te wachten op ons fiat om de overtocht naar Canada te maken. We wilden eerst een deftig huis hebben om al die euh .. bazar te stockeren. Van zodra we dus de sleutel van Louis Street op zak hadden, gaven we de opdracht om onze dozen te versturen, al was het maar om de kale plekken in ons nagelnieuwe huis te maskeren. Op de website van Air Canada Cargo konden we volgen waar onze inboedel zich bevond, en dat was best amusant Van Brussel ging het naar Frankfurt. Van Frankfurt naar Toronto en van Toronto naar Halifax, de eindbestemming. Vandaag ben ik onze spullen gaan halen op de luchthaven daar. Halifax ligt in Nova Scotia, de naburige provincie, twee en een half uur rijden vanuit Moncton.


De rit erheen was best mooi. Na een dik half uur door de bossen van New Brunswick, rij je Nova Scotia binnen. Daar maken de wouden na verloop van tijd plaats voor eindeloze velden in een heuvelachtig landschap. Her en der duikt een dorpje op. Na ongeveer 1,5 uur rijden is Truro de eerste stad van betekenis. Veel verkeer kom je niet tegen op de snelwegen in deze regio. Hoe dichter Halifax naderde, hoe drukker het wel werd. Druk, naar Canadese normen dan.



Halifax is de grootste stad van de Atlantische provincies. De luchthaven ligt op 30 km van het centrum dus in de stad zelf ben ik niet geraakt. Terwijl Moncton Airport veel weg heeft van Charleroi (goed uitgeruste regionale luchthaven maar relatief weinig aanbod), lijkt Halifax veel meer op Zaventem: drukke internationale luchthaven met directe vluchten naar de VS en Europa. Grappig ook hoe in Nova Scotia het Engels weer de plak zwaait en Frans er ver te zoeken is.

Maar goed, de dozen dus, daar kwam ik voor. Eerst moesten alle spullen vrijgegeven worden door de douane, maar omdat we immigranten zijn moeten voor persoonlijke dingen geen invoerrechten betaald worden. Daarna kon ik de kartonnen parels in onze Dodge laden, kwam goed van pas nu, die Grand Caravan. En wat zat er nu in die dozen, hoor ik je denken? Een bloemlezing: kleding, schoenen, handdoeken, interieurspullen, foto's, speelgoed (veeeeeeel speelgoed), boeken, documenten, electronica, ..enz. Met 150 kg in de koffer en een verse Tim Hortons om me gezelschap te houden, ging het in de vooravond terug naar Moncton. Het laat zich raden dat de kinderen gek werden toen ze hun dozen openden.

Wallmart

We mogen dan wel een huis hebben, een keer de deur achter ons dicht viel, stonden we in een akelig lege woning. Ik weet niet of jullie beseffen dat we letterlijk geen stoel hadden om op te zitten, geen glas om uit te drinken of geen bed om op te liggen. Onze 18 dozen zijn nog onderweg en bovendien zitten daar enkel wat basisspullen in, zeker geen meubels. En dus hadden we vooraf een beperkt budget uitgetrokken om het hoogst noodzakelijke aan te schaffen: tafel en stoelen, bed en matras, kleine sofa, en keuken- en badkamerspullen. De kunst bleek om dat beperkte budget te laten rijmen met het aanbod hier. Winkels in overvloed, dat wel, maar ze kennen de prijzen en bovendien verschilt de lokale smaak behoorlijk met wat wij mooi vinden. Canadezen zijn zot van zware, donkerbruine houten meubelstukken. Bedden in massief eik, keukentafels die je met acht man moet binnen sleuren, diepbruine, oeroude kasten en stoffen zetels in afgrijselijke kleurencombinaties (het bloempjesmotief bestaat hier nog!). Voor dat alles tellen ze bovendien aardig door, duizenden dollars moet je op je bruin verniste tafel leggen voor een deftige inrichting. En dan te weten dat de dichtstbijzijnde IKEA in Montreal ligt. Tien uur rijden, goedemorgen!

Het kwam er dus op aan om een winkel te vinden die voldoende 'hippe' spullen verkocht, tegen aanvaardbare prijzen, gezien ons (beperkt) budget. Na veel gerij en gezoek bleek Wallmart onze beste optie. Wallmart is een fenomeen, dat moet je gezien hebben. Het is een Amerikaanse supermarktgigant en ondertussen een van de grootste bedrijven ter wereld, naar omzet gemeten. Wallmart heeft 8500 winkels in 15 verschillende landen. Bij Wallmart verkopen ze letterlijk alles: voeding (de grootste voedingsmarkt van de VS trouwens), huishoudartikelen, tuinspullen, speelgoed, medicijnen en meubels. Elke Wallmart is een dorp op zich, de winkel is zo groot dat je er een ganse dag kan slijten. Wallmart heeft een eigen bank en betaalkaarten, een apotheek, auto-afdeling (jij winkelt terwijl men je wagen een onderhoud geeft) en de meeste lokaties beschikken over een eigen MacDonalds, in het midden van de winkel, want van shoppen krijgt een mens honger natuurlijk.

Wij vonden in de meubelafdeling heel wat spullen die betaalbaar en relatief mooi waren (ons referentiekader is verschoven). Grappig hoe de mevrouw achter de kassa ons na enkele bezoekjes begon te herkennen: "You must be moving!".

Louis Street

Louis Street, daar wonen we sinds vandaag officieel. Of Rue Louis eigenlijk, want Frans is in Dieppe de eerste taal, alhoewel iedereen hier vlot overschakelt naar Engels. Onze straat is een zijweg van de Rue Amirault, de grote hoofdweg die Dieppe doorkruist. Louis Street is een straat die begint en eindigt op hetzelfde punt, dus alleen lokaal verkeer kom je hier tegen.

Wij wonen in een gerenoveerde duplex, tegen onze woning staat identiek hetzelfde huis. We hebben een eigen oprit en een klein tuintje met een deck, een houten terras dat bij de keuken hoort. Achter ons huis, op minder dan 100 meter, loopt het wandel- en fietsnetwerk dat Moncton, Riverview en Dieppe met elkaar verbindt. Het zijn brede weggetjes van gravel die gescheiden blijven van ander verkeer en de verschillende wijken van de stad aandoet. Het is mogelijk om via dat netwerk de hele stad te doorkruisen zonder ooit een auto tegen te komen. Het pad in onze achtertuin brengt je op 15 minuten fietsen naar downtown Moncton.


Met de buren bleef het contact vooralsnog beperkt tot beleefd geknik bij binnen of buiten wandelen. Met temperaturen rond het vriespunt is het natuurlijk geen pretje om gezellig een babbeltje te slaan op straat.

A walk in the park

Wat doet een gemiddeld Canadees gezin op een zondag in maart? Je kan gaan shoppen want alle winkels zijn hier gewoon de hele dag open. Je kan naar hockey gaan kijken, of je zelf op het ijs wagen, hetzij op een bevroren meer of een overdekte ijspiste. Met 120 zenders op de kabel is tv kijken natuurlijk ook een optie. Koffie drinken bij de famillie of vrienden is een mogelijkheid, er zijn musea, vlooienmarkten, uitstapjes allerhande of - en dan hebben wij gedaan de afgelopen uren - wandelen. Canadezen zijn echte natuurliefhebbers en buitenmensen. Met zo'n ongerepte natuurpracht in je achtertuin hadden we natuurlijk niet anders verwacht. Elke zichzelf respecterende stad heeft een handvol parken en wandel/fietsroutes op z'n grondgebied. Een van de parken in Moncton waar de weggetjes in de winter sneeuwvrij worden gehouden is Mapleton Park. Een breed pad slingert er zich door dennebomen langs kleine meertjes en lichte heuveltjes.

Het was er erg druk! Joggende koppels, ouders met hun kinderen, verliefde koppeltjes, senioren op wandel, het liep er allemaal. Goed ingeduffeld trouwens, want van lente is nog geen sprake hier. Ondanks het zonnetje aan de hemel, gaf de thermometer amper +2 graden aan. Een frisse maar gezonde en fijne namiddagwandeling is het dus geworden. Toen we achteraf thuis kwamen, sloeg de stemming even over in regelrechte paniek. We waren blijkbaar onze fantastische kinderkoets vergeten op de parking van het park. Die dubbeldecker van Phil&Teds heeft niet alleen sentimentele waarde, maar simpelweg ook veel dollarwaarde. In een razende vaart scheurde ik terug naar Mapleton Park. Bij het binnen rijden, vond ik onze koets moederziel alleen op een ondertussen verlaten parking. Ik vraag me af of we in Belgie onze gewielde vriend nog hadden terug gevonden ...

Daylight Saving Time

Vanaf vannacht zijn we voor op jullie daar in Europa, letterlijk en figuurlijk. Straks gaat in Noord-Amerika namelijk de zomertijd in. Daylight Saving Time, zoals dat officieel heet. Het tijdsverschil met Belgie bedraagt daardoor tijdelijk maar vier uur meer. Dit duurt echter maar twee weken, want eind maart draait ook Europa de klok een uurtje verder.

Een eigen huis

Na een eigen auto gisteren, hebben we nu ook een huis. Niet gekocht, voor alle duidelijkheid, wel gehuurd. Sinds onze landing twee weken geleden, verbleven we in een gemeubeld appartement in het centrum van Moncton. Handig om die eerste drukke dagen door te komen, maar veel te duur om lang vol te houden. Daarom zijn we de afgelopen dagen intensief appartementen, huizen en flats gaan bekijken. Je begint als nieuwbakken huurder aan zo'n zoektocht, maar leert veel en snel bij. Zo weten we ondertussen dat de meeste huizen elektrisch verwarmd worden, allemaal van hout zijn, dat tuintjes in en rond Monction centrum schaars zijn en dat je een huurcontract van een jaar kan sluiten.

Na enkele dagen zoeken, vonden we een duplex in een rustige straat in Dieppe. Een duplex is wat wij in Belgie een half-open bebouwing zouden noemen. Twee middelgrote huizen tegen elkaar gezet met dus ieder zijn eigen voordeur en achtertuintje, maar wel pal naast elkaar. Dieppe is een van de steden die samen met Moncton en Riverview 'Groot Moncton' vormen. Het huis ligt in een straat die een cirkel maakt (enkel lokaal verkeer dus) in zo'n typisch Noord-Amerikaanse wijk. Voortuintjes, witte houten huizen, buren die elkaar vriendelijk dag zeggen. You know the picture.

Wat dit huis interessant maakt is de aanwezigheid van een was- en droogmachine, het tuintje achteraan, de rustige buurt, de wandel en fietspaden naast de deur en toch vlakbij het centrum van Moncton (7 minuten rijden).

Een eigen auto

We hebben een eigen auto gekocht. De aankoop van ons karretje ging relatief makkelijk aangezien Jean-Claude, een Belg die hier al 30 jaar woont, zijn Dodge Caravan verkocht. Het woord 'karretje' doet de wagen trouwens oneer aan, want het ding beschikt over 7 zitplaatsen en een gigantische koffer waar je makkelijk een paard in kan stoppen. Twaalf jaar oud, dat wel, maar onze Dodge heeft erg weinig kilometers op de teller en is voor ons een perfecte eerste auto hier.

Zo makkelijk de aankoop ging, zo hemeltergend was het vastkrijgen van betaalbare autoverzekering. Dat ik al 17 jaar lang zonder ongeval rij en mijn Belgische verzekeraar dat in een Engelstalige brief bevestigt, is van geen tel blijkbaar. Ik start hier als een beginnend chauffeur omdat ik geen Noord-Amerikaanse rijgeschiedenis heb en dus zijn de prijzen niet van de poes. We hebben dan maar de minst dure polis genomen voor een periode van 6 maanden. Dat geeft me dan toch de tijd om op zoek te gaan naar een verzekeringsmaatschappij die wel inziet dat ik een betrouwbare bestuurder ben.

Waar zitten we?

Een van de meest gestelde vragen: "waar precies zitten jullie in Canada?"

New Brunswick (NB) is een van de Atlantische provincies van Canada, ten oosten van de grote provincie Quebec. Alhoewel NB twee keer zo groot is als Belgie, wonen er amper 750.000 mensen. De drie grootste steden zijn - in stijgende volgorde - Fredericton (hoofdstad), Saint John en Moncton. In die laatste stad wonen wij.

Als we het hebben over Moncton, bedoelen we eigenlijk GMA, Greater Moncton Area. Onze nieuwe thuisstad bestaat namelijk uit drie aparte steden die in elkaar overlopen en die samen 'Groot-Moncton' vormen; Moncton zelf, Dieppe en Riverview. Moncton (GMA) telt 120.000 inwoners maar is qua oppervlakte even groot en uitgestrekt als Brussel. Dat is typisch Noord-Amerikaans: grote invalswegen met honderden winkels, open bebouwing en gigantische parkings. Enkel in Main Street staan er wat rijhuizen over een afstand van amper een paar honderd meter. Daarrond, zelfs in hartje Moncton, gaapt er minstens 20 meter tussen de huizen overal. Hier is plaats, en dat merk je aan alles.

Moncton is een van de snelst groeiende steden van Canada en wordt hier door iedereen 'The Hub' genoemd. Het is de economische draaischijf van de ruime regio met industrieparken die aan de rand van de stad als paddestoelen plots opduiken.

Bezoek aan Fanny en CBC

Amper een week in Canada, en we zijn al voor een weekend uitgenodigd. Nice!

De invitatie kwam van Fanny, een Vlaamse vrouw die hier 4 jaar geleden arriveerde als alleenstaande moeder met vier kinderen en ondertussen een eigen zaak in onroerend goed heeft. Fanny was onze inspiratie om naar deze provincie te trekken. Ze woont ondertussen in een prachtig huis op een heuvel net buiten Fredericton en is samen met Alan, een rasechte Maritimer.
Met veel plezier hadden we haar uitnodiging aanvaard en dus reden we zaterdagmidag van Moncton naar Fredericton, een rit van al gauw 2 uur. Ja, de afstanden hier zijn van een andere orde. De autoweg tussen beide steden is Highway 2 (Trans Canada Highway). Die loopt dwars door het zuiden van de provincie, door verlaten bossen, langs meren en eindeloos besneeuwde vlaktes. Op het meest desolate stuk is er 68 km lang geen afrit of leven te bespeuren. Net als je je zorgen begint te maken, kom je terug in de beschaving terecht, de stad Fredericton. Dit sympathieke stadje is half zo groot als Moncton maar mag zich de provinciale hoofdstad noemen.

Fanny woont op enkele kilometers rijden van het centrum, in een mooi en stijlvol huis aan het einde van een doodlopende straat. Je hebt er een prachtig zicht op de rivier en de eilandjes die erin liggen. Ook al hadden we elkaar nog nooit in levende lijven ontmoet, we werden erg warm onthaald en babbelden meteen honderduit over onze eerste dagen in New Brunswick. Voor het eerst sinds weken lang lag de temperatuur trouwens boven het vriespunt. Helaas hoorde daar een actieve regenzone bij. Terwijl de 'warme' regen buiten de muur van sneeuw langzaam maar zeker weg spoelde, mochten wij onze voeten onder tafel schuiven voor een heerlijk diner dat Alan had klaargemaakt.


De volgende ochtend bleven onze twee meisjes bij de kinderen van Fanny. Myriam en ik kregen van Alan een rondleiding door Fredericton en een prive bezoek aan de gebouwen van de CBC, de openbare omroep van Canada. Alan is namelijk de 'assignment producer' bij CBC in Fredericton. Hij wikt en weegt over middelen en mensen en stuurt elke ochtend zijn reporters uit. We liepen aan zijn zijde rond op de nieuwsvloer (voor de kenners: ze gebruiken daar ook Inews voor ENG en Dalet voor audio) en wandelden er door hun radiostudio's. De grote televisiestudio van waaruit elke avond het provinciale nieuws komt, doet ook dienst als radiostudio voor de dagelijkse ochtendshow. Ik plofte neer in de stoel van de lokale 'host', een microfoon met CBC logo voor m'n neus en een koptelefoon in de aanslqg. Hehe, dit voelde erg vertrouwd aan! Alan heeft mijn CV naar enkele andere mensen binnen de omroep gestuurd ondertussen en bekijkt of er iets mogelijk is. Wie weet ...

In de namiddag bolden wij terug naar Moncton na een zeer geslaagd weekend!

Winter Wonderland

Twee drukke dagen achter de rug, dagen vol administratie. Het eerste en meest belangrijke wat je hier moet doen is een Social Insurance Number (SIN) aanvragen, een soort rijksregisternummer. Zonder zo`n SIN besta je simpelweg niet in Canada. Je hebt het nodig om te kunnen werken, ziekteverzekering aan te vragen, bankrekeningen te openen en noem maar op. Het aanvragen gebeurt bij de federale overheidsdienst in het centrum van Moncton. Met je fel gegeerde SIN nummer op zak stap je vervolgens naar de overkant van de straat, naar de provinciale overheidsdienst. Daar dien je een aanvraag in voor gezondheidszorg. Dat is in grote mate hetzelfde als het Belgische systeem: dokterskosten of ziekenhuisfacturen worden betaald door de openbare zorgverzekering. Het is dus veel beter geregeld dan bij de Amerikaanse buren. In hetzelfde gebouw ruil je je Belgische rijbewijs ook om voor een Canadees exemplaar, letterlijk. Dat grijsroze rijbewijs met de gedateerde foto verdwijnt dus in een kluis tot je terug naar Belgie vertrekt. In de plaats ontvang je een soort credit card-achtige licentie. Cool!

In de nacht van maandag op dinsdag is er trouwens alweer sneeuw gevallen. Als we 's ochtends opstaan is er 10 cm bijgekomen. Op de muur van sneeuw die er al lag, maakt dat natuurlijk geen verschil. Pas als ik de huurauto sneeuwvrij wil maken, valt de hoeveelheid op. Ik ben een kwartier bezig met een verwijderen van een dik pak sneeuw. En opnieuw viel op dat het leven gewoon doorgaat. De wegen zijn meteen weer open, mensen rijden rustiger en iedereen heeft ervaring met sneeuwrijden. Zelfs voetpaden worden hier meteen open gemaakt. Bij deze hoeveelheid sneeuw in Belgie zou het leger worden ingezet en het land tenonder gaan aan chaos en rellen. Hier niet. Dit is Moncton, dit is winterland Canada.