Canada Day

Canada is jarig vandaag. Ons nieuwe thuisland mag 144 kaarsjes uitblazen. Op 1 juli 1867 werd de British North America Act ondertekend, een document dat de inwoners van het noordelijke deel van Noord-Amerika zelfbestuur gaf. Met de ondertekening werd een nieuw land gemaakt dat toen The Dominion of Canada heette en alleen de huidige provincies Ontario, Quebec, Nova Scotia en New Brunswick omvatte. De andere provincies sloten zich de jaren nadien aan bij de Canadese federatie. Newfoundland & Labrador maakt zelfs pas sinds 1949 deel uit van Canada.

Canada Day gaat niet onopgemerkt voorbij. De afgelopen dagen voelde je het land naar die climax van de eerste juli groeien. Het aantal vlaggen en Canadese symbolen aan voortuinen, auto`s en gebouwen zwelde gestaag aan. In de Dollarama winkels (alles voor 1 dollar) is er een hele muur vrijgemaakt voor Canadese spullen, van sleutelhangers tot roodwitte pruiken of magneten voor de koelkast. In de crèche hebben de kinderen een week gewerkt rond de nationale feestdag met als hoogtepunt een toneeltje waarbij elk kind een provincie speelde. Gemma mocht Saskatchewan uitbeelden. Fran loopt al dagen apentrots rond met een geschilderde Canadese vlag op haar arm en weigert nog gewassen te worden. Ook hier op kantoor was er gisteren namiddag een speciaal Canada moment met taart in de nationale tweekleur en drankjes. Op het einde zong iedereen uit volle borst ‘Oh Canada’, het nationale volkslied.

Voor ons Belgen blijft dat wennen. Mensen zijn hier oprecht én terecht trots op hun land en je voelt een intense samenhorigheid. Voor Canadezen is de eerste juli een echte feestdag, een reden om hun land te eren. Voor de meeste Belgen (ook voor mij) is 21 juli gewoon een vrije dag, net zoals 1 mei of 11 november ook een dagje vakantie betekent, niet meer dan dat. Dat gebrek aan nationale identiteit is net het probleem van Belgie, een van de vele problemen, me dunkt ...

Als nieuwe inwoners van Canada rij ik vandaag rond met een Canadees vlagje aan mijn auto en wil ik met jullie `Oh Canada` delen. Meezingen mag. Happy Canada Day iedereen!

William and Kate in Canada

William en Kate zijn in het land!

De allereerste buitenlandse reis van het pas getrouwde koppel brengt hen - niet toevallig – naar Canada. William en Kate zijn de toekomstige Koning en Koningin van dit land en worden dus met de grootste egards ontvangen. Canada is trouwens het enige land van de Commonwealth dat leden van de koninklijke familie zelf vervoert. Een speciale airbus van het Canadese leger is de toekomstige opperbevelhebber vannacht gaan ophalen in Londen. Iets over de middag is het koninklijke vliegtuig dan geland in de hoofdstad Ottawa. Het moet vreemd zijn voor die William. Zeven uur vliegen naar een ver land waar je straks de koning van wordt. Een land waar hij maar 1 keer geweest is, op z’n vijftiende. Voor Kate is het de allereerste keer Canada.

Wordt vervolgd

Audiobook als MP3 Speler

We zijn ondertussen vaste klanten van de bibliotheken van Moncton en Dieppe. De provincie New Brunswick heeft een algemene bibkaart die overal geldig is. Bovendien kan je uitgeleende boeken ook terug inleveren in gelijk welke bib, erg handig.

De bibliotheek van Moncton heeft een mooi aanbod audioboeken, iets wat in Belgie amper voorkomt. De meeste van die ingelezen boeken staan op CD, voor een gemiddeld boek heb je al gauw 6 CD's nodig. Enkele exemplaren komen echter in de vorm van een PlayAway. Wie zo'n audioboek uitleent krijgt een plastic kaft in de vorm van een boek met daarin een piepklein mp3-spelertje. Alle klank is vooraf ingeladen en het enige wat je nodig hebt om te luisteren is een batterij en een koptelefoon.

En dus luister ik op de fiets nu al enkele dagen naar een audioboek van Craig Ferguson, een Schotse stand up comedian die naar de VS emigreerde en er een bekende late night host op televisie werd. Grappig autobiografie door hemzelf gelezen en in mijn binnenzak dankzij Playaway.

The true north, strong and free

Ik moest vanochtend voor een administratieve inlichting even surfen naar de site van de Canadese regering. De eerste pagina die verschijnt, trekt toch even de aandacht. "Canada, the true north, strong and free" staat er te lezen. Mooi is dat, zo'n slogan voor je land. En waar bovendien. Handige en overzichtelijke site trouwens ook.

Onweer

Zaterdagavond 25 juni 2011 en onze jongste dochter Fran zit tegen mij aangeplakt terwijl ik dit schrijf. Die intense vlaag van genegenheid heeft te maken met het zwaar onweer dat momenteel overtrekt. Er valt zoveel water uit de lucht dat we amper nog de overburen zien. Regelmatig kleurt de grijze hemel wit van de bliksem, niet veel later gevolgd door een luide knal of dreigend gerommel. Als het hier onweert, is het meteen een fors exemplaar dat meestal meteen weer voorbij is. Aan het einde van deze zin, is de storm al over en loopt Fran opnieuw rond.

Piloot vergeet open micro

Gelezen op De Standaard Online vandaag;

De Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Southwest Airlines heeft een van haar piloten een tijd geschorst na een scheldtirade tijdens een vlucht. De man was vergeten dat zijn boordradio nog aan stond. Daardoor konden de piloten van andere vliegtuigen en de controletoren zijn uitbarsting mee volgen.

Het incident dateert van 25 maart en de geluidsopname is intussen opgedoken op YouTube.In het fragment is te horen hoe de piloot zijn beklag doet over het cabinepersoneel. 'Het zijn allemaal homo's, oudjes of dikkerds', aldus de piloot.

De man blijft klagen tot een luchtverkeersleider meldt dat iemand vermoedelijk zijn microfoon heeft laten aanstaan. 'Iemand is hier heel zijn leven aan het vertellen en dat hoeven we niet te horen', klinkt het.

Doordat de piloot zijn microfoon liet aanstaan konden andere piloten en de luchtverkeersleiding twee minuten lang niet met elkaar communiceren. Southwest Airlines legde de man een schorsing zonder wedde op en verplichtte hem om een cursus te volgen rond diversiteit. Intussen is hij weer aan de slag.

Highland Games

Een van mijn taken bij MAGMA is het vertegenwoordigen van de organisatie op beurzen, festivals of evenementen. Er circuleert een beurtrol op kantoor en afgelopen zaterdag was het mijn beurt om de informatiestand van MAGMA ergens te velde te bemannen. Ik werd om 8 u ‘s ochtends verwacht op een groot sportveld aan de Bernice MacNaughton High School. Daar vonden de jaarlijkse Scottisch Higland Games plaats. Alles en iedereen met een Schotse link verzamelde er voor sportwedstrijden, doedelzakconcerten, dansvoorstellingen, schaap-scheer-competitie en dat soort dingen. Veel nummerplaten uit Nova Scotia (Nieuw Schotland) op de parking, dat viel meteen op.

Tijdens de openingsceremonie liepen een zestigtal doedelzakspelers in een stoet over het veld, dat was best een indrukwekkend zicht en geluid, want zo’n doedelzak klinkt erg intens en herkenbaar. Geen wonder dat de Schotten destijds de vijand verjoegen door met z’n allen op dat ding te gaan blazen. Nooit in m’n leven zag ik trouwens meer kilts dan afgelopen zaterdag. Gelukkig was er te weinig wind om opwaaiende kilts en bijhorende dramatische taferelen te veroorzaken.

Broederlijk naast de vele Schotse vlaggen wapperde ook de Canadese Maple Leaf. Tussen de toeschouwers liepen pas uitgeweken Schotten maar ook rasechte Canadezen met vage Schotse roots van twee eeuwen geleden. Bij de start van de Games veerden stoere, besnorde mannen in kilts op om fier 'Oh Canada' te zingen, het nationale volkslied. Dat moment leerde me weer wat bij over mijn nieuwe woonplaats. Canada is het land waar je altijd jezelf kan blijven. Niemand dwingt je hier om te assimileren. Je kan perfect Schots, Turks of Belg blijven, onder de grote beschermende vlag van Canada omdat letterlijk iedereen hier buitenlands bloed in de aderen heeft. Net omdat je die eigenheid kan en mag behouden is iedereen zo trots op Canada. De nationale Canadese identiteit wordt gevormd door de verscheidenheid van internationale inwoners. Een oorverdovend applaus na het volkslied bevestigde dat alleen maar.

Canada Post staakt

Nog een geluk dat jullie deze blogberichten online kunnen raadplegen en ik ze niet via de klassieke post moet opsturen. De Canadese post Staakt namelijk, staken met grote S inderdaad. We spreken hier niet over een pietluttige 24- of zelfs 48-uren staking zoals in Belgie wel eens gebeurt. Helaas pindakaas, de post staakt hier al tien (10!) opeenvolgende dagen. Er gaat geen brief in of uit en de rode brievenbussen van Canada Post overal zijn verzegeld.

Het land raakt stilaan in de knoop. Firma’s kunnen geen brieven meer versturen, nutsbedrijven krijgen hun facturen niet verzonden waardoor klanten betalingsachterstand oplopen en ook wij wachten bijvoorbeeld al bijna twee weken op de PIN code van onze nieuwe kredietkaart. De afgelopen dagen heb ik de maandelijkse nieuwsbrief van MAGMA persoonlijk afgeleverd bij zo’n 30 adressen in Moncton.

Vakbonden en directie raken het niet eens over een nieuwe arbeidsovereenkomst. Het startloon van postmannen en –vrouwen ligt volgens specialisten namelijk veel te hoog en net als overal ter wereld moet er ook in Canada bespaard worden. De regering is het stilaan beu en heeft vandaag een "back-to-work" wetsvoorstel ingediend. Beide kampen mogen een ultiem voorstel op tafel leggen waarna een sociaal bemiddelaar een compromis uitwerkt dat kracht van wet heeft. Wie dan nog staakt wordt zonder pardon vervolgd. Korte metten, heet dat in vakjargon geloof ik.

Fietsen naar kantoor

Sinds ik werk, rij ik terug elke dag met de fiets. De afgelopen drie weken heb ik geen enkele afspraak met mijn stalen ros gemist. Tussen onze voordeur in Dieppe en MAGMA in Moncton ligt exact 4,9 kilometer, oftewel een 20-tal minuten fietsen langs het gravelpad naast de Petitcodiac rivier. Heerlijk om s’ ochtends helemaal wakker te worden en ’s avonds je hoofd leeg te maken. Ik vertrek om 8u10 in de ochtend en zie de hele tijd de skyline van Moncton voor me, mooi beeld in het scherpe ochtendlicht. Om half 9 rij ik dan Main Street in. Ik werk trouwens in wat aan de buitenkant een kerk lijkt maar binnenin helemaal is omgetoverd tot gloednieuw en modern kantoorgebouw. MAGMA ligt aan de voet van de hoge smalle toren aan de rechterkant van de foto hiernaast.

In Canada is een fietshelm verplicht en je krijgt een erg zware boete als je zonder betrapt wordt. Letterlijk iedereen rijdt met een helm, altijd. It’s the law, dus dat hoort zo. Zo zijn ze hier …

Vliegen, bis

Hoog tijd om nog eens te vliegen. Ik had meteen na het werk een nieuwe afspraak met instructeur Floyd. Na het oefenen van een handvol landingen vorige keer kozen we nu het ruime luchtsop. Iets ten noorden van Moncton ligt een stukje luchtruim dat gereserveerd is voor de trainingen van Moncton Flight College. Daar hebben we een uurtje doorgebracht.

Baan 11-29 krijgt een nieuwe asfaltlaag en is buiten gebruik tot begin september dus we stijgen op vanaf 06-24, de ‘kortste’ startbaan van Moncton, met zijn 2 km nog altijd een stuk langer dan die van Deurne.

Het bleek een van de kalmste vliegavonden van het jaar te zijn. De luchtmassa was zo strak als een vers gestreken biljartlaken. Geen spatje turbulentie of storing onderweg, ideaal voor luchtwerk. Floyd laat me eerst enkele standaard bochten doen, daarna een scherpe bocht en dan ‘slow flight’, zo traag mogelijk vliegen. Ook een noodlanding hoort erbij. Daarna klimmen we naar 4000 voet want mijn instructeur wil stalls oefenen. Ahhhh, stalls, ik ben er nooit fan van geweest. Een stall treedt op wanneer de vleugels van een vliegtuig hun draagkracht verliezen als de neus te fel naar boven wordt gericht. Het blijkt nog maar eens dat een Cessna 172 verdraaid moeilijk te stallen is. Ik moet de stuurkolom met al m’n kracht bijna volledig uit het dashboard trekken voor er iets gebeurt. Het vliegtuig heeft een ingebouwd alarmsysteem en net voor het kritieke punt gaat er een schelle waarschuwingstoon af. Op het moment dat je effectief stallt, duik de neus fors naar beneden. Het gevoel is te vergelijken met een roetsjbaan waarbij de karretjes op een ketting langzaam naar boven worden getrokken en op de top van de baan plots naar beneden denderen. Dat gevoel is het. De kunst is om dan vol vermogen te geven en de neus terug in de juiste stand te zetten.

Na twee stalls vraagt Floyd of ik wel eens een spin heb meegemaakt? Het oefenen van spins was niet verplicht in de Amerikaanse opleiding, wel in Canada en dus wil de brave man rechts van mij per se een spin demonstreren. Een spin is wat er gebeurt als je niet corrigeert na een stall. De neus wijst dan loodrecht naar beneden terwijl het vliegtuig rondjes om z’n eigen as draait en als een baksteen naar beneden valt. Ik weet op papier hoe de situatie recht te trekken is maar heb het nooit effectief gedaan. We klimmen voor de veiligheid naar 6000 voet. Floyd brengt onze kist in een stall en laat begaan. De neus valt dramatisch naar beneden, en we beginnen in een spiraal naar beneden te denderen, door de vooruit zie ik de groene bossen pijlsnel op ons af komen. Floyd neutraliseert de stuurkolom en ik geef daarna volle gas. Onze Cessna herstelt zich en we vliegen terug, oef. De hoogtemeter geeft 4700 voet aan. Holy Cow, op enkele seconden tijd hebben we dus 1300 voet verloren. Don’t try this at home, kids!

Bij het terugvliegen moet ik een speciale bril opzetten waardoor ik alleen nog de instrumenten zie en niet langer naar buiten kan kijken. Landen gebeurt zuiver op instrumenten en Floyd en de verkeersleiding ‘praten’ me naar binnen. Op 300 voet boven de baan mag ik terug naar buiten kijken. Een heerlijk zachte landing is mijn beloning na een spectaculair uurtje in de lucht.

Rick Mercer Report #2: Lie Sack

Nog eens een leuk filmpje uit de Rick Mercer Show, op CBC. 'The Lie Sack', een speciale vuilniszak voor alle domme ideeën en valse beloftes van de regering. Heerlijke politieke satire!