Havelock Flying Club

Ik ben lid van mijn eerste club hier in New Brunswick (tenzij je de bibliotheek en de lokale supermarkt ook al clubs beschouwt)! Ik sta op de ledenlijst van de Havelock Flying Club.

Als ik ga vliegen huur ik een toestel bij Moncton Flight College (MFC) maar dat is een commercieel bedrijf wiens eerste prioriteit is om winst te maken. Van enige clubsfeer is daar geen sprake. Ik was op zoek naar een vliegveldje met een sympathieke club en heb dat gevonden in Havelock, een half uurtje rijden van Moncton. Daar liggen twee lange grasbanen en staan een tiental hangars met bijna 20 toestellen, helaas geen enkel te huur. MFC blijft dus nog een tijdje mijn huurplaats. De meeste clubleden beschikken over hun eigen toestel, van de kleinste ULM tot een zware Bellanca met inklapbare wielen. Vliegen en vliegtuigen zijn hier nog betaalbaar en de kleine luchtvaart wordt niet (nog) niet doodgeknepen zoals in Europa.

De club organiseert elke zondagochtend een Fly-In-Breakfast. Piloten vanuit de buurt (of verder) komen ingevlogen voor twee eitjes, spek, toast, pannenkoeken en onbeperkt verse koffie. En dat allemaal voor 5 dollar. Dat heb je hier vaak bij clubs, die ontbijten.

Havelock heeft echt wel iets. Je kan er op een strandstoel pal naast de grasbaan zitten kijken naar opstijgende en landende toestellen. Je loopt er vrij de hangars in en maakt een praatje met de eigenaars van toestellen. Op een mooie dag is er altijd wel iemand ter plaatse. Ik ben er nu dus lid en heb aangeboden om de website eens onder handen te nemen, want die kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Piloot vergeet open micro

Gelezen op De Standaard Online vandaag;

De Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Southwest Airlines heeft een van haar piloten een tijd geschorst na een scheldtirade tijdens een vlucht. De man was vergeten dat zijn boordradio nog aan stond. Daardoor konden de piloten van andere vliegtuigen en de controletoren zijn uitbarsting mee volgen.

Het incident dateert van 25 maart en de geluidsopname is intussen opgedoken op YouTube.In het fragment is te horen hoe de piloot zijn beklag doet over het cabinepersoneel. 'Het zijn allemaal homo's, oudjes of dikkerds', aldus de piloot.

De man blijft klagen tot een luchtverkeersleider meldt dat iemand vermoedelijk zijn microfoon heeft laten aanstaan. 'Iemand is hier heel zijn leven aan het vertellen en dat hoeven we niet te horen', klinkt het.

Doordat de piloot zijn microfoon liet aanstaan konden andere piloten en de luchtverkeersleiding twee minuten lang niet met elkaar communiceren. Southwest Airlines legde de man een schorsing zonder wedde op en verplichtte hem om een cursus te volgen rond diversiteit. Intussen is hij weer aan de slag.

Vliegen, bis

Hoog tijd om nog eens te vliegen. Ik had meteen na het werk een nieuwe afspraak met instructeur Floyd. Na het oefenen van een handvol landingen vorige keer kozen we nu het ruime luchtsop. Iets ten noorden van Moncton ligt een stukje luchtruim dat gereserveerd is voor de trainingen van Moncton Flight College. Daar hebben we een uurtje doorgebracht.

Baan 11-29 krijgt een nieuwe asfaltlaag en is buiten gebruik tot begin september dus we stijgen op vanaf 06-24, de ‘kortste’ startbaan van Moncton, met zijn 2 km nog altijd een stuk langer dan die van Deurne.

Het bleek een van de kalmste vliegavonden van het jaar te zijn. De luchtmassa was zo strak als een vers gestreken biljartlaken. Geen spatje turbulentie of storing onderweg, ideaal voor luchtwerk. Floyd laat me eerst enkele standaard bochten doen, daarna een scherpe bocht en dan ‘slow flight’, zo traag mogelijk vliegen. Ook een noodlanding hoort erbij. Daarna klimmen we naar 4000 voet want mijn instructeur wil stalls oefenen. Ahhhh, stalls, ik ben er nooit fan van geweest. Een stall treedt op wanneer de vleugels van een vliegtuig hun draagkracht verliezen als de neus te fel naar boven wordt gericht. Het blijkt nog maar eens dat een Cessna 172 verdraaid moeilijk te stallen is. Ik moet de stuurkolom met al m’n kracht bijna volledig uit het dashboard trekken voor er iets gebeurt. Het vliegtuig heeft een ingebouwd alarmsysteem en net voor het kritieke punt gaat er een schelle waarschuwingstoon af. Op het moment dat je effectief stallt, duik de neus fors naar beneden. Het gevoel is te vergelijken met een roetsjbaan waarbij de karretjes op een ketting langzaam naar boven worden getrokken en op de top van de baan plots naar beneden denderen. Dat gevoel is het. De kunst is om dan vol vermogen te geven en de neus terug in de juiste stand te zetten.

Na twee stalls vraagt Floyd of ik wel eens een spin heb meegemaakt? Het oefenen van spins was niet verplicht in de Amerikaanse opleiding, wel in Canada en dus wil de brave man rechts van mij per se een spin demonstreren. Een spin is wat er gebeurt als je niet corrigeert na een stall. De neus wijst dan loodrecht naar beneden terwijl het vliegtuig rondjes om z’n eigen as draait en als een baksteen naar beneden valt. Ik weet op papier hoe de situatie recht te trekken is maar heb het nooit effectief gedaan. We klimmen voor de veiligheid naar 6000 voet. Floyd brengt onze kist in een stall en laat begaan. De neus valt dramatisch naar beneden, en we beginnen in een spiraal naar beneden te denderen, door de vooruit zie ik de groene bossen pijlsnel op ons af komen. Floyd neutraliseert de stuurkolom en ik geef daarna volle gas. Onze Cessna herstelt zich en we vliegen terug, oef. De hoogtemeter geeft 4700 voet aan. Holy Cow, op enkele seconden tijd hebben we dus 1300 voet verloren. Don’t try this at home, kids!

Bij het terugvliegen moet ik een speciale bril opzetten waardoor ik alleen nog de instrumenten zie en niet langer naar buiten kan kijken. Landen gebeurt zuiver op instrumenten en Floyd en de verkeersleiding ‘praten’ me naar binnen. Op 300 voet boven de baan mag ik terug naar buiten kijken. Een heerlijk zachte landing is mijn beloning na een spectaculair uurtje in de lucht.