Het landschap werd indrukwekkender naarmate Gaspe naderde. We volgden de hele tijd een kustweg de eerst over heuvels en langs kleine dorpjes voer. Soms reden we kilometers lang pal naast het water, met enkel een vangrail en rotsblokken naast ons. Langzaam kregen de kliffen vorm en het laatste uurtje voor Gaspe kwamen we ogen te kort om alles te bekijken. De weg slingerde zich over steile rotswanden, door scherpe bochten en langs imposante kliffen. Om de zoveel kilometer gleden vissersdorpjes en vuurtorens voorbij. De zon was nog steeds van de partij maar de wind trok aan en dat gaf het geheel net dat woeste element dat het nodig had.Het hoogtepunt van de dag (en van de trip) was zonder twijfel Rocher Percé (pierced rock), een stevige rotsformatie voor de kust in de Golf van St Lawrence, met aan één kant een enorm gat. Bloedmooi!
We sliepen in Gaspé, een dorpje dat na een dag door de woestenij rijden aanvoelde als een mondaine grootstad. In de taal van de Mic-Mac-Indianen betekent Gaspé "het einde van de wereld". Het was hier dat ontdekkingsreiziger Jacques Cartier in 1534 arriveerde en ‘Nieuw-Frankrijk’ voor zijn moederland claimde. Quebec doet inderdaad toch een beetje aan als Frankrijk. Een mens moet echt zoeken om nog Engels te vinden, de mentaliteit is anders (geslotener?) en het landschap deed me denken aan de woeste kusten van Noord-Frankrijk onder Cap Gris Nez. Quebec in Canada: een land in een land. Vreemd.
Oh ja, en hier kan een volwassen man opnieuw gewoon drank kopen in de supermarkt. In NB moet je daarvoor naar een speciale Liquor Store. Quebec heeft trouwens een uitstekende selectie goede wijnen, tja, het is hier een beetje Frankrijk he.
