Havelock Flying Club

Ik ben lid van mijn eerste club hier in New Brunswick (tenzij je de bibliotheek en de lokale supermarkt ook al clubs beschouwt)! Ik sta op de ledenlijst van de Havelock Flying Club.

Als ik ga vliegen huur ik een toestel bij Moncton Flight College (MFC) maar dat is een commercieel bedrijf wiens eerste prioriteit is om winst te maken. Van enige clubsfeer is daar geen sprake. Ik was op zoek naar een vliegveldje met een sympathieke club en heb dat gevonden in Havelock, een half uurtje rijden van Moncton. Daar liggen twee lange grasbanen en staan een tiental hangars met bijna 20 toestellen, helaas geen enkel te huur. MFC blijft dus nog een tijdje mijn huurplaats. De meeste clubleden beschikken over hun eigen toestel, van de kleinste ULM tot een zware Bellanca met inklapbare wielen. Vliegen en vliegtuigen zijn hier nog betaalbaar en de kleine luchtvaart wordt niet (nog) niet doodgeknepen zoals in Europa.

De club organiseert elke zondagochtend een Fly-In-Breakfast. Piloten vanuit de buurt (of verder) komen ingevlogen voor twee eitjes, spek, toast, pannenkoeken en onbeperkt verse koffie. En dat allemaal voor 5 dollar. Dat heb je hier vaak bij clubs, die ontbijten.

Havelock heeft echt wel iets. Je kan er op een strandstoel pal naast de grasbaan zitten kijken naar opstijgende en landende toestellen. Je loopt er vrij de hangars in en maakt een praatje met de eigenaars van toestellen. Op een mooie dag is er altijd wel iemand ter plaatse. Ik ben er nu dus lid en heb aangeboden om de website eens onder handen te nemen, want die kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Nog eens van de grond

Naar Canada verhuizen is een van de dromen die ik wilde realiseren. Een vlieglicentie behalen was een ander project dat in 2007 al vorm kreeg. Sindsdien vlieg ik met eenmotorige toestellen door het luchtruim. Of vloog eerder, want door de immigratie en alles wat daarbij kwam kijken, verdween luchtvaart naar de achtergrond. Nu we stilaan ingeburgerd raken en het wat kalmer wordt, haalde ik mijn brevet en headset nog eens boven. Ik had voor ons vertrek naar Canada al een validering van mijn licentie aangevraagd en kan in principe legaal vliegen in dit land. Maar omdat het van september geleden was dat ik nog eens in een cockpit zat, wilde ik eerst enkele uren kloppen met instructeur.

Op 8 minuten rijden van onze voordeur ligt Greater Moncton International Aiport, en dat is best een drukke luchthaven. Het herbergt een van de grootste vliegscholen van Canada (Moncton Flight College, daar kan ik toestellen huren), FedEx heeft er zijn Atlantische hub, net als de Canadese Post en het is een bestemming voor lijnvluchten van Air Canada, Continental, en een rist charters. Dat maakt dat er veel verschillende types door elkaar vliegen: Boeing 737’s naar de zon, cargojets, zakentoestellen en erg veel klein grut (waar ik dus mee vlieg).

Deze tekst wordt ook gepubliceerd op mijn vliegblog, dus ik ga even technisch worden voor de airo's onder de lezers. Het luchtruim rond Moncton is klasse D en heeft dus 24 uur per dag een bemande toren. Rond het torengebied zitten twee lagen klasse E tot 12,500 voet gecontroleerd door Moncton Approach. Daarboven start een gigantisch gebied dat zich uitstrekt van aan de Amerikaanse grens tot Groenland. Die lap luchtruim is eigendom van Moncton Centre. Elk vliegtuig dat van Europa naar de VS vliegt, krijgt dus ooit te maken met een controller die voor een scherm in Moncton zit.

Het is wennen. Niet alleen het feit dat ik sinds lang nog eens met een Cessna (hoogvleugel) vlieg, maar ook de besturing zelf. De basis zat nog in mijn hoofd maar de details en fijne afwerking mankeerden. Het is een boeiend uurtje. De eerste landingen zijn standaard maar dan werd het drukker en uitdagender. Bij de 4e landing zat er bijvoorbeeld een cargojet voor ons en moet ik extreem traag vliegen. Zo’n kist laat na de landing heel wat turbulentie achter op de baan en die kan een kleine Cessna wegblazen. Bij de zesde landing kwam er een Air Canada binnen gekacheld en werden we enkele minuten ‘on hold’ geplaatst: cirkeltjes draaien op downwind dus. Daarna wilde instructeur Floyd een noodlanding simuleren. Halverwege het circuit zette hij de motor stil met de woorden; 'You figure it out'. Geruisloos glijden we richting startbaan.

Na de 7e landing is onze tijd op en rollen we terug naar de parking. Fijne vlucht, leuk om terug zelf te kunnen vliegen.
“Heb je iets gezien van de streek?” vraagt Myriam als ze me komt oppikken. Mmm, nee, door de concentratie ben ik eigenlijk helemaal vergeten on bewust naar buiten te kijken. Ik heb ook geen tijd gehad om foto’s te nemen. Om toch een beetje in de sfeer te komen, dit is wat ik vandaag 7 keer gedaan heb.