De balans van 2011

Goede voornemens dus, daar hadden we het eerder al over. Maar het jaareinde betekent ook terugkijken en de balans opmaken. 2011 was voor ons een memorabel jaar, dat is duidelijk. Dit was het jaar waarin we naar Canada verhuisden. Na twee jaar voorbereiding kon ik daarmee opnieuw een item om dat befaamde levenslijstje schrappen. Het is nog veel te vroeg voor een echte balans, maar ik wil voor jullie graag een tussentijds verslag maken.

Eerst de negatieve dingen.

“Zijn er die dan?” hoor ik je denken.  Ja natuurlijk! Het is niet allemaal rozenschijn en manengeur. Wie sprookjes wil, zet best een DVD van Walt Disney op. De realisten onder jullie mogen verder lezen.

Negatief

Hoe zeer ik ook van elk moment in dit land geniet, ook hier heb je wel eens slechte dagen, zelfs in Canada. Leven en werken aan deze kant van de oceaan verschilt op zich weinig van leven en werken in Belgie. Ook in Canada moet je opstaan om te gaan werken, belastingen betalen, klusjes doen, in de rij gaan staan in de supermarkt. Ook in Canada regent het soms, rijdt de chauffeur voor je absurd traag als je al te laat bent voor een afspraak of zijn er van die dagen dat het allemaal tegen zit. Shit happens.

Het leven is hier niet goedkoper dan in Belgie, dat is mijn voorlopige indruk. Sommige zaken zijn inderdaad spectaculair goedkoper, zoals benzine, auto`s, energie of overheidsbelastingen. Andere zaken zijn dan weer aan de dure kant. De dagelijkse boodschappen in de supermarkt bijvoorbeeld, maar ook kinderopvang of niet gedekte medische zorgen en openbaar vervoer of vliegtickets.  Als je alles in de weegschaal legt, komt het ongeveer op hetzelfde neer.

Financieel is emigreren ook niet te onderschatten. Om te beginnen heb je een heleboel kosten nog voor je voet aan grond zet in je nieuwe thuisland: administratieve kosten, de verhuis, vliegtickets, zaken afhandelen, ... Een keer hier, moet je ook veel dingen weer aankopen, een auto regelen, huiswaarborg betalen. ... En als nieuwkomer betaal je voor alles meestal wat meer.

Het financiele gaat samen met onze plaats op de arbeidsmarkt hier. Je leven – ook professioneel – begint weer helemaal vanaf nul. Niemand kent hier Lode of Myriam of je verwezenlijkingen uit het verleden. Het maakt hier geen bal uit wie je was in je thuisland of waar je vandaan komt. Alles werkt hier met referenties en netwerken en die moet je hier opnieuw opbouwen. In dat opzicht is zo’n emigratie een lesje in bescheidenheid en nederigheid. Je moet jezelf hier letterlijk opnieuw uitvinden en op de kaart zetten.

Je bent en blijft ‘een buitenlander’. Je merkt het aan je naam, je accent, je gebrek aan kennis van lokale gebruiken of gewoontes. Je kan nu eenmaal niet over alles meepraten met vrienden of collega’s omdat je geen gezamelijke geschiedenis hebt. Ook een groot deel van je sociale netwerk valt weg. Skypen met goede vrienden is niet hetzelfde als een paar deuren verder even snel een glas gaan drinken en bijpraten.

Moncton is een fijne stad en op korte tijd ben ik gehecht geraakt aan deze hoek van de wereld, maar er is relatief weinig te doen. Het is een zeer kleine gemeenschap met een goed draaiende maar lokaal gerichte economie. De jobs zijn hier niet zo dik gezaaid en ook al heb je alles wat je nodig hebt om goed te leven, je zit behoorlijk ver van andere stedelijke centra. De eerste stad van betekenis is Saint  John (1.5u rijden), Fredericton (2u) of Halifax (2.5u).

Het weer. Canada is een land van extreme weertypes. Er zijn de voorbije zomer dagen geweest waarop we niet wisten kruipen van de ellendige hitte. De afgelopen dagen waren er dan weer momenten waarop je huid na minder dan een minuut bevroor van de koud. Leven in een land dat nog echte seizoenen heeft is even wennen en niet altijd makkelijk.

Positief

Wij maken onze dromen waar, elke dag opieuw, wie kan dat zeggen? Hoe vaak hoor ik van mensen niet: “Respect dat jullie de sprong gewaagd hebben.” De meest gestelde vraag in mijn mailbox is ook: “Hoe slaag je erin om al die dingen op dat lijstje van je leven af te werken?” Dat is voer voor een ander verhaal, geloof me, maar het geeft wel aan dat veel mensen misschien ook dromen hebben als de onze maar die nooit materialiseren.Wel, wij dromen er niet alleen over, wij doen het gewoon. Neh! En we genieten van elke dag hier, wees maar gerust.

Canada is een aangenaam en vriendelijk land met een open samenleving. Mensen beginnen vaak spontaan met je te praten, dat is wennen in het begin. Omdat de overheid veel minder tussenkomt, staan mensen sneller klaar om elkaar te helpen. Die vriendelijkheid is treffend en daar raak je zeer snel aan gewoon. Wat me in Belgie stoorde was de zuurtegraad van de maatschappij. Iedereen moest en zou altijd en overal op alles en iedereen kankeren. Hier gaat het er veel vriendelijker en socialer aan toe. Aan deze kant van Canada is de criminaliteit trouwens belachelijk laag. Dat maakt dat het aangenaam leven is, zonder al te veel zorgen.

De huizen zijn hier ongelofelijk goedkoop. Voor 200.000 euro heb je hier een kast van een huis met minstens 4 slaapkamers, twee garages en een aangelegde tuin. En ruimte, beste mensen, hier is ruimte. Op de middenberm van een autoweg kan je een deftige Vlaamse woonwijk kwijt.  Op vijf minuten rijden van onze deur ligt pure wildernis. Bossen met everzwijnen,  elanden, herten en zelfs beren.

Je voelt je op een of andere manier snel Canadees en verbonden met dit land, zelfs als eeuwige buitenlander. Canada heeft een gezamelijk project, een nationaal verhaal, iets wat Belgie duidelijk mist. Een Canadees is trots op zijn land. Iedereen kan hier zijn eigen cultuur beleven maar is toch verenigd onder die grote rood-witte vlag. De controle op wie erin mag is dan ook zeer streng. Mensen die hierheen komen en binnen raken, willen ook effectief deel uitmaken van de samenleving.

Het weer. Gevraagd naar wat terugkerende Canada-emigranten het meest missen is het antwoord vaak: de zon. Nu zullen veel mensen de wenkbrauwen fronsen bij die uitspraak, maar ik begrijp nu perfect wat ze bedoelen. Zelfs na de meest afschuwelijke sneeuwstorm of bij polaire temperaturen is er altijd weer die zon. Koud, maar zonnig. Ook dat ga je snel als evident beschouwen.

Dus ...?

Moraal van het verhaal: we hebben het hier oprecht naar onze zin en zouden het meteen opnieuw doen. Wij wonen en werken in Canada zowaar, geweldig! Maar voor een definitieve analyse is het nog veel te vroeg.  Aan beide haakjes van de weegschaal bengelen items die elkaars evenwicht nog moeten vinden. Als de weegschaal tot stilstand is gekomen, krijg je van mij een nieuwe balans.