Hoor wie klopt daar kinderen?

Emigreren naar een ander land roept vragen op, zowel bij ouders als bij kinderen. Wijzelf worstelden met vragen als ‘zullen we daar werk vinden?’ of ‘kan de taal een probleem zijn?’. Bij onze oudste dochter Gemma (5) was de enige vraag die al maanden speelde: “Komt Sinterklaas ook in Canada?” De bevestiging ervan lag vanochtend in onze woonkamer in de vorm van de Barbie kampeerwagen die ze bovenaan haar lijstje had gezet. Overtuigender komen de antwoorden op existentiele vragen niet, geloof me.

Sinterklaas en Zwarte Piet hebben dus wel degelijk de weg gevonden naar de Atlantische kust van Noord-Amerika. De goedheilig man is aan deze kant van het water nochtans niet of nauwelijks bekend. Zijn verre neef de Kerstman zwaait hier de plak. Sorry ouwe Klaas, we zitten hier met een verzadigde markt: we hebben al een vent met witte baard en rode kleren die in de laatste maand van het jaar daken afschuimt en geschenken aflevert.

De Nederlandse gemeenschap in Canada viert Sinterklaas nog wel, van de Vlamingen weet ik het niet zo goed. Myriam heeft in de klas van Gemma enkele dagen geleden uitleg gegeven over Sinterklaas en speculaas uitgedeeld. Ze heeft er trouwens wijselijk gezwegen over het bestaan van Zwarte Piet, want dat ligt gevoelig hier. Een leger kleurlingen als hulpje van een blanke man? Aowch!

In de Canadese stad Vancouver ging het zelfs zo ver dat Sinterklaas zonder zijn pieten arriveerde. De Nederlandse organisatoren hadden besloten de pieten dit jaar niet in te zetten na klachten van de Afrikaans-Canadese gemeenschap. Zij vinden zwarte piet racistisch stereotype en beledigend.

Onze kinderen malen er niet om. De kampeerwagen van Gemma en de volledig uitgeruste winkelkar van Fran zijn nocht zwart, noch wit maar roze.