Vliegen, bis

Hoog tijd om nog eens te vliegen. Ik had meteen na het werk een nieuwe afspraak met instructeur Floyd. Na het oefenen van een handvol landingen vorige keer kozen we nu het ruime luchtsop. Iets ten noorden van Moncton ligt een stukje luchtruim dat gereserveerd is voor de trainingen van Moncton Flight College. Daar hebben we een uurtje doorgebracht.

Baan 11-29 krijgt een nieuwe asfaltlaag en is buiten gebruik tot begin september dus we stijgen op vanaf 06-24, de ‘kortste’ startbaan van Moncton, met zijn 2 km nog altijd een stuk langer dan die van Deurne.

Het bleek een van de kalmste vliegavonden van het jaar te zijn. De luchtmassa was zo strak als een vers gestreken biljartlaken. Geen spatje turbulentie of storing onderweg, ideaal voor luchtwerk. Floyd laat me eerst enkele standaard bochten doen, daarna een scherpe bocht en dan ‘slow flight’, zo traag mogelijk vliegen. Ook een noodlanding hoort erbij. Daarna klimmen we naar 4000 voet want mijn instructeur wil stalls oefenen. Ahhhh, stalls, ik ben er nooit fan van geweest. Een stall treedt op wanneer de vleugels van een vliegtuig hun draagkracht verliezen als de neus te fel naar boven wordt gericht. Het blijkt nog maar eens dat een Cessna 172 verdraaid moeilijk te stallen is. Ik moet de stuurkolom met al m’n kracht bijna volledig uit het dashboard trekken voor er iets gebeurt. Het vliegtuig heeft een ingebouwd alarmsysteem en net voor het kritieke punt gaat er een schelle waarschuwingstoon af. Op het moment dat je effectief stallt, duik de neus fors naar beneden. Het gevoel is te vergelijken met een roetsjbaan waarbij de karretjes op een ketting langzaam naar boven worden getrokken en op de top van de baan plots naar beneden denderen. Dat gevoel is het. De kunst is om dan vol vermogen te geven en de neus terug in de juiste stand te zetten.

Na twee stalls vraagt Floyd of ik wel eens een spin heb meegemaakt? Het oefenen van spins was niet verplicht in de Amerikaanse opleiding, wel in Canada en dus wil de brave man rechts van mij per se een spin demonstreren. Een spin is wat er gebeurt als je niet corrigeert na een stall. De neus wijst dan loodrecht naar beneden terwijl het vliegtuig rondjes om z’n eigen as draait en als een baksteen naar beneden valt. Ik weet op papier hoe de situatie recht te trekken is maar heb het nooit effectief gedaan. We klimmen voor de veiligheid naar 6000 voet. Floyd brengt onze kist in een stall en laat begaan. De neus valt dramatisch naar beneden, en we beginnen in een spiraal naar beneden te denderen, door de vooruit zie ik de groene bossen pijlsnel op ons af komen. Floyd neutraliseert de stuurkolom en ik geef daarna volle gas. Onze Cessna herstelt zich en we vliegen terug, oef. De hoogtemeter geeft 4700 voet aan. Holy Cow, op enkele seconden tijd hebben we dus 1300 voet verloren. Don’t try this at home, kids!

Bij het terugvliegen moet ik een speciale bril opzetten waardoor ik alleen nog de instrumenten zie en niet langer naar buiten kan kijken. Landen gebeurt zuiver op instrumenten en Floyd en de verkeersleiding ‘praten’ me naar binnen. Op 300 voet boven de baan mag ik terug naar buiten kijken. Een heerlijk zachte landing is mijn beloning na een spectaculair uurtje in de lucht.