U2 is God

Bono van U2 is God. Nadat zijn prive vliegtuig om 16u20 pm geland was, hield het plots op met regenen. De onophoudelijke plensregen die al uren uit de grijze lucht viel, hield het voor bekeken toen de Ierse groep voet aan land zette in Moncton. Bono stapte uit, snoof de lucht van Atlantisch Canada in, keek rond en zag dat het goed was.

Net door die forse regenbuien was de concertwei van Magnetic Hill herschapen in een gigantische modderpoel. Zaterdagvoormiddag gingen we in extremis nog op laarzenjacht, samen met duizenden andere Monctonions trouwens. Zelfs in de twee gigantische Wall-Marten van de stad waren de laarzen uitverkocht, en dat wil al wat zeggen. Een stad van 80.000 inwoners die een concert organiseert met 80.000 bezoekers, dat vraagt om verkeersproblemen. De ruime omgeving rond Magnetic Hill was autovrij gemaakt. Bussen brachten drommen concertgangers heen en weer naar de ingang en aan de rand van de stad waren grote parkings voorzien. Openbaar vervoer bestaat hier virtueel niet. Dichter bij de wei deden eigenaars van grote lappen grond gouden zaken door 30 dollar aan te rekenen voor een avondje parking. Ze stonden allemaal vol, die parkings. Wij konden onze auto gelukkig parkeren op de oprit van Jocie en Pat, een bevriend koppel dat op 3 km van Magnetic Hill woont. Vandaar was het nog een zomerse wandeling van drie kwartier tot aan de ingang. De sfeer deed denken aan Werchter alleen wat ordelijker en gedisciplineerder. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag natuurlijk wat hoger en de consumptie van bier is in dit land strikt gereglementeerd. In die grote stroom wandelende mensen lieten we ons meevoeren naar de ingang van de wei. Een keer op de heilige festivalgrond kwamen de laarzen goed van pas want de modder was plakkerig en diep.

Magnetic Hill is een gedroomde concertwei, een gigantisch amphitheater. De wei loopt lichtjes naar beneden met aan de voet van de heuvel een soort natuurlijk podium tussen de bossen. Op die grote open plaats beneden stond de typische ruimteschip-constructie die bij deze “360 Tour” hoort met daarrond zitplaatsen.

Terwijl Arcade Fire het voorprogramma afwerkte, probeerden we wat dichter bij het podium te komen, iets wat tot onze grote verbazing lukte. Ondanks de vele duizenden toeschouwers had iedereen ruim plaats. We stonden op amper enkele tientallen meters, recht voor het podium. We troffen daar trouwens Fanny en Alan die vanuit Fredericton waren afgezakt voor het concert.

Net voor de start hoorden we plots een onbestemd gerommel in de verte. Uit de wolken boven de heuvels schoten twee F-16’s die met volle snelheid en met een oorverdovend geluid extreem laag over het podium vlogen. De menigte werd gek, en toegegeven, dit was ook een zeer spectaculair zicht. Boven de stad draaiden de straaljagers, om daarna op lage snelheid opnieuw over de wei te vliegen. Het gerommel van de straalmotoren verstomde maar zwelde dan plots weer aan. De twee fighter jets knalden nog een laatste keer over de wei in zeer nauwe formatie en ter hoogte van het artiestendorp schommelden ze met hun vleugels, als een eresaluut aan U2. Met de groeten van de Canadese luchtmacht! Bono is God, geloof me.

Het was een speciale avond voor U2. Dit was het eerste 360-concert volledig in open lucht en met een record aantal bezoekers bovendien (ruim 80.000). Bovendien was het ook het allerlaatste concert van deze tour die drie jaar heeft geduurd. Een emotioneel moment dus voor de groep en crew, dat was enkele keren te merken tijdens de show.
Het optreden zelf was trouwens subliem. Een perfect samenspel van muziek (oude en nieuwe hits), licht, rook en visuele effecten, met dank aan het gigantische ronde videoscherm (gemaakt door Barco). Ook een speciale videoboodschap vanuit het Internationaal Ruimtestation ISS was een kippenvel moment. Op het megascherm verscheen de Commandant van ISS, Mark E. Kelly, die “Hello Moncton” riep. Subliem! Bono vuurde regelmatig ook een boodschap de wereld in. Hij steunde nog eens Amnesty International en Aung San Suu Ky . En in de micro roepen dat je Moncton en Canada geweldig vindt, deed de menigte krijsen natuurlijk. Het leek alsof de groep er geen punt achter wilde zetten, durfde zetten. Het einde van een tijdperk, ook voor hen. De show duurde meer dan twee en een half uur. Helemaal op het einde dimden de lichten, lieten Bono en Co hun instrumenten achter en gingen ze naast elkaar het publiek groeten. Een zeer mooi en emotioneel moment.

Vraag me niet hoe het komt, maar op een half uur tijd waren 80.000 mensen allemaal netjes buiten gewerkt. Door vier grote uitgangen stroomden de mensen in alle richtingen. Terug aan onze auto raakten we verbazingwekkend snel op de autoweg naar huis. Geen file, geen gedrum, geen chaos. Alleen steengoede herinneringen aan een perfect concert.

Hieronder een filmpje van de intro van het concert, niet van mij, maar van iemand op de eerste rij.